dinsdag 3 maart 2009

De trein

“Mag ik uw kaartje?”
De vijf zevenjarige meisjes die tegenover me zitten, kijken me verwachtingsvol aan. Alsof ik op het punt sta om een test af te leggen. En misschien is dat ook wel zo. Je weet nooit wat je kan verwachten van een treinconducteur.

Terwijl ik in krochten van mijn veel te grote handtas op zoek ga naar mijn ticket, blijven ze me zwijgend in het oog houden. Onderling wisselen ze zogezegde onzichtbare signalen uit. Maar helaas ben ik niet blind geboren, en dus kan ik het zwaaien van hun armen en hun wijzende vingers duidelijk zien. En net zoals altijd wanneer ik me in het midden van de belangstelling bevind, voel ik mijn kaken rood kleuren en krijg ik het warm. Om snel een einde te kunnen maken aan de vertoning, ga ik nog fanatieker op zoek naar mijn ticket. Met de armhalen van een bedreven crawlzwemmer draai ik de inhoud van mijn tas om, terwijl ik verontschuldigend glimlach naar de ongeduldig kijkende conducteur. Wanneer ik mijn hoofd draai, zie ik tot mijn grote afgunst dat twee van de meisjes mijn glimlach imiteren en elkaar daarbij schaapachtig aankijken. Hoe ver is het gekomen als een stelletje zevenjarigen je uitlacht?

“Juffrouw…”
Zijn geduld is duidelijk op. De glimlach van de twee meisjes smelt weg. Op hun jonge leeftijd weten ze als geen ander wanneer iemands geduld op is en wanneer het tijd is om je gedeisd te houden.
“Momentje, ik…”
In een laatste wanhoopspoging wroet ik nog wat rond op de bodem van mijn tas. In mijn ooghoek zie ik dat hij zich klaarmaakt om een geweldige boete uit te schrijven. Net op het moment dat hij zijn pen op het papier zet, sluiten mijn vingers zich om het vertrouwde stukje papier. Triomfantelijk trek ik het tussen mijn paraplu en mijn flesje water uit. Helaas iets te enthousiast, waardoor mijn ticket half in tweeën scheurt. Met een knalrode kop steek ik hem mijn kaartje toe. Hij trekt één wenkbrauw op en haalt uiteindelijk toch zijn knipper boven. Opgelucht kijk ik de meisjes aan. Een aarzelend glimlachje komt op hun lippen te voorschijn. Ik glimlach voorzichtig terug.

“Zo.” Hij laat het kaartje voor mijn neus wapperen en kijkt mijn nieuwe vriendinnetjes aan. “Dat was niet flink.” Verbouwereerd kijk ik hem na. Alle vijf beginnen de meisjes simultaan te giechelen en te fluisteren. Hun wijsvingers steken ze daarbij ongegeneerd mijn kant uit. Ik had het kunnen weten. Met treinconducteurs weet je nooit.

De trein (2)

11 opmerkingen:

Anoniem zei

Misschien toch beter zo'n tussenvak in uw nieuwe zak?

Haha, nice work :^)!

Veerle zei

Het is niet echt gebeurd, maar het mag niet uitgesloten worden! Die zak wordt dus in overweging genomen :)

Anoniem zei

Dag liefste,schone Veerle♥,
Je hebt me weer verwend. Tijdens de dag dacht ik nog: Hoelang zal ik nog geduld moeten hebben.
Dit treinverhaal vind ik adembenemend. Er zit echte spanning in dat magisch realisme voor jou. “Toevallig” is in jouw verhaal de conducteur weer zo’n machotype!:)
Voegen we daar aan toe: wat er zo allemaal in de tas van een vrouw zit, maar dat is ons geheim.
Bedankt en veel liefs, xxx
Nadia

Anoniem zei

Correctie: magisch realisme "voor" jou, moet natuurlijk zijn "van".
Kusje,
Nadia

(Heb je het gemerkt? Tussen de volgers van je blog verschijn ik met een jeugdportrait, zo zie je maar. Wie weet inspireert het je eens voor een verhaal...

Veerle zei

Dag Nadia,

Het heeft inderdaad even geduurd voor ik opnieuw de tijd vond om een stukje te kunnen schrijven. Ik ben blij dat het je bevalt! En ik denk inderdaad dat de vrouw versus de macho mijn handelsmerk begint te worden!

Ik had het gemerkt ja, ik vroeg me af hoe het kwam!

Groetjes,

Veerle

Anoniem zei

Liefste schone Veerle,

1.Aansluitend op je treinverhaal: Ik moest vandaag vanuit Antwerpen de sneltrein Amsterdam - Brussel nemen. Toen de conducteur, een mooi blondje, kwam had mijn treinkaart zonder zoeken bij de hand. Ik heb haar een compliment gemaakt dat ze zo’n mooie stem heeft (bij het aankondigen van de bestemmingen in vier talen). Ze heeft zich daarop bedankt en zò mooi gebloosd…en bij het uitstappen heb ik haar nog een lieve ‘”Tot ziens!” gezegd.

2. Ga naar de blog van ♥Sofie Guitary♥ (My Virgin State of Mine – haar gedichten betoveren mij!) en je vind dan zelf de uitleg waarom – voor luttel paar uurtjes – mijn “Jugendbild” verschenen is. Technisch ging het beeld ongevraagd tijdens deze uren ook over naar de blogs van andere vriendinnen... Blogger is technisch verre van volmaakt, maar ik ben anders best tevreden van:)

3. Bezoek ook een de blog van Johanna, de nieuwe Oostenrijkse vriendin.
Ze maakt zeer mooie verleidelijke sieraden. Dank je.
Veel liefs,
Nadia

Anoniem zei

Je laat me genieten, dat mag gezegd worden.

Het ga je goed.

Z.

Veerle zei

Bedankt, Z.!

Anoniem zei

Lieve schone Veerle♥,
Spijtig genoeg verschijnt bij het opvragen van “De mannen die de gas doen branden” volgend bericht:

De pagina is niet gevonden
Sorry, de pagina die je zoekt in de blog Now is mine bestaat niet.

Hopelijk kunnen we ons weldra wel verheugen!

Intussen heb ik echt goed nieuws, jij getalenteerde Schrijfster:
Ontdek de Ster, knappe vertelster ♥Nikki♥ ENIGMA
http://nietsiswathetlijktookditniet.blogspot.com
Veel liefs, xxx
Nadia

chellesblog.com zei

Wat schrijf je leuk!
X

Anoniem zei

waarom niet:)