maandag 28 mei 2012

Het avontuur in Disnepland

Allereerst, om een stortvloed aan commentaar te vermijden: dat is geen schrijffout. Ik dacht vroeger dat er Disnep stond. Om heel eerlijk te zijn: ik dacht dat er Gisnep stond. Met die rare gekrulde letters, ook. Dertien jaar lang heb ik gedacht dat ik een heel raar iemand was. Zo lang is het geleden dat ik voor het eerst met mijn ouders en broers naar Disneyland trok. Dat was het moment waarop ik toegaf dat ik het logo lichtjes anders interpreteerde dan de gemiddelde bezoeker. Ze hebben mij met zijn vieren vierkant uitgelachen. Gerrit stelde me gerust. Hij dacht vroeger ook dat er Disnep stond. En met ons 216 anderen. Dat van die omgekeerde G in het begin, daar sta ik nog steeds alleen in. Maar de conclusie luidt: ik ben niet raar, ik ben slim en kritisch. Andere kindjes staan er niet bij stil en lopen gillend Mickey achterna. Ik denk dan weer teveel na. Maar dat is een andere discussie.


Nu we het toch over Mickey hebben. Mijn liefde voor hem en zijn vriendjes is wat dubbel. Ik zou niet zo kort door de bocht gaan als een niet verder bij naam genoemde persoon die de hele dag "Mickey is een klootzak." liep te brommen, maar een paar kanttekeningen zijn toch op zijn plaats. Bijvoorbeeld: alles wat je moet betalen, hebben ze gepimpt met Mickey's kop en daarmee drie keer zo duur gemaakt. Paraplu's, boxershorts, portefeuilles, diademen met oren, hoeden met oren, snoep, stickers, sokken, kortom, alles. Sta je aan te schuiven voor een flesje water, dan hangt aan dat kraam popcorn in een houder... met oren. Zeg maar eens twaalf uur lang nee tegen een zeurende kleine.
Ten tweede: wat ze je ook wijsmaken, neem gerust liters water en zakken eten mee. Wij hadden alles mooi in de auto gelaten, maar in het park hebben we menig familie boterhammen, chips, koeken en water zien bovenhalen. Als een half litertje water 3 euro kost en het rond de 30 graden is, weet je waar je voor staat als je je eigen voorraad thuis laat. De kleinere eetgelegenheden sluiten trouwens al om 19u, voor de parade begint. Dat zeggen ze er helaas nergens bij, dus je kijkt lelijk op je neus en verliest behoorlijk wat tijd wanneer je na dat uur nog op zoek gaat naar eten. Maar aan al die dingen kan Mickey natuurlijk niet doen. Die danst tijdens de parade de ziel uit zijn lijf en houdt zich vast niet bezig met de dagelijkse beslommeringen.
En last but not least: ik ben best kwaad op Walt voor het belachelijke, romantische ideaal waar hij me mee heeft opgezadeld. En met mij ongetwijfeld vele andere meisjes. Geen vent die aan de disneyprinsen kan tippen. Misschien klasseer ik dat ideaalbeeld best verticaal en vat ik het het zo op: toen ik de Kleine Zeemeermin en haar prins tijdens de stoet toeriep dat ze mekaar moesten kussen, riep een anonieme mannelijke medetoeschouwer: "Ja! Tetten bloot!" Up yours, Walt.

Voor wie eraan twijfelt: we hadden wel degelijk een heel leuke dag. De warmte speelde ons wat parten, dus we hebben het wat trager aan gedaan en niet alle attracties kunnen doen, maar het was zeker de moeite.



Nog enkele tips: ga op tijd je fast pass halen bij de attracties die je zeker wilt doen. Het staat namelijk nergens vermeld, maar het aantal fast passes voor een dag is beperkt. Je kunt met je ingangsticket passes aanvragen bij bepaalde attracties, en dan mag je later terugkomen en het grootste deel van de wachtrij overslaan. Dat 'later' kan variëren van een uurtje later tot een halve dag later. En wanneer de ene pass nog loopt, kun je geen tweede aanvragen bij een andere attractie. Je vermogen tot logisch denken en plannen wordt dus uitgedaagd.
Ben je gewond, dan kun je enkel bij de first aid aan Central Plaza terecht. Daar krijg je een ijszak in ruil voor zowat al je persoonlijke gegevens. Dat weet ik voor één keer niet omdat ik lomp ben geweest, maar omdat een dag slenteren en aanschuiven net iets teveel was voor mijn knie. Tot slot: dit jaar bestaat Disneyland Parijs 20 jaar, en om dat te vieren, krijgt iedereen voor zijn verjaardag een gratis ticket. Je kunt een ticket aanvragen en krijgt het per mail opgestuurd. De enige voorwaarde is dat je binnen de 6 dagen na je verjaardag naar Gisnepland gaat. Kleine moeite voor een cadeau van zo'n 74 euro. Dank u, Mickey.

donderdag 24 mei 2012

Een hondenleven

Het fijnst aan verjaren vind ik het gevoel dat je opnieuw kunt beginnen. Ik ben niet zo'n fan van nieuwjaar, maar verjaren vind ik geweldig. Hallo, schoongewassen gevoel.

Ik kreeg al veel mooie wensen vandaag. Daar wordt een mens blij van. Op mijn beurt wil ik iets terug wensen. Aan ieder van jullie, uiteraard, maar eigenlijk vooral aan de honden. De honden? Hier gaat ze. Ja, hier ga ik.

Ik reed zonet door de zonnige straten van Waterloo, en zag een hondje over de stoep dwalen. Ik ben gestopt en naar hem toegegaan. Heb hem gevraagd of hij verdwaald was. Daar kreeg ik uiteraard geen antwoord op, maar het is sowieso een beetje raar dat een hond alleen over straat loopt. Gelukkig had hij een naamplaatje aan zijn halsband, dus belde ik het nummer. De gsm werd drie keer doorgegeven, tot ik uiteindelijk de eigenaar aan de lijn kreeg. Die meldde me doodleuk dat ik het beestje moest opdragen om naar huis te lopen. Dank u en tot ziens. Ik probeerde meermaals: "Maison!" De hond keek me vragend aan en bleef naast zijn boompje zitten. Ik had geen adres gekregen, dus ik kon hem niet tonen waar maison precies was. Met pijn in het hart heb ik hem naast de boom laten zitten.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De vorige keer heb ik een hond een kilometer gedragen, omdat hij niet wilde volgen. Uiteindelijk vond ik iemand die de hond kende en wist dat de eigenaars er niet naar omkeken. De hond kende zijn weg, blijkbaar. Ik hem hem dan maar laten lopen. Arm ding.

Ik wens alle honden dus een goed baasje toe. Soms wil ik Jaro ook achter het behang plakken, maar ik zou hem niet kunnen missen. Als je dat wel kunt, zorg er dan tenminste voor dat dat beestje niet moet afzien. Want dat heeft hij echt niet verdiend.

dinsdag 22 mei 2012

Over dokters enzo

Jullie hebben al begrepen dat ik vaker dan gemiddeld in een dokterskabinet zit. Ik mag mezelf zo onderhand expert noemen. En ik heb een paar dingen opgemerkt die me toch even van het hart moeten.

Bijvoorbeeld. Wat is dat met praatgrage zorgverleners. Echt. Als ik drie watten en een zuigslang in mijn mond heb, kan ik niet vertellen over mijn job. "Iets in de communicatie? Nochtans niet zo communicatief he, juffrouw?" Zo grappig. Als ik met mijn hoofd door een gat in een tafel lig, met over dat gat een handdoek gespannen, kan ik ook niet vertellen hoe ik het precies klaargespeeld heb om mijn nek te blokkeren. Lukt niet. Tenzij ik hem nog meer om zeep help in een poging mijn hoofd uit dat gat te hijsen. Die dingen lijken ze niet te snappen. Grote tekortkoming van hun kant.

Ook: ik heb er geen behoefte aan om te weten hoe groot de naald is die ze zo meteen in mijn arm/been/knie/tandvlees gaan steken. En als het angstzweet op mijn voorhoofd staat, onthou ik echt niet welke huppeldepup klier, spier of bot het probleem is. Vertel me dat als het voorbij is, wanneer ik weet dat ik nog leef. Trekken zij zich niks van aan. Eens zij hun handen beginnen wassen, mag jij het aftrappen. Het ergst van al is als de ene dokter je begint uit te horen over de andere. "Dus wélke ingreep heeft dokter X toen gedaan? En hoe hoog was je hemoglobicituenzurenwaarde op dat moment?"

Ik heb mijn les geleerd. Bij elk doktersbezoek lees ik het verslag van de vorige keer na. Als ze dat niet gemaakt hebben, bel ik naar mijn mama. Die werkt in het ziekenhuis en onthoudt zo'n dingen. Mij gaan ze niet meer liggen hebben. Ik weet dat patella een ander woord is voor knieschijf, dat kraakbeen in het Frans cartilage is en welke injecties ik wanneer gekregen heb. Trots als een gieter ga ik naar binnen. Ik ga zitten en leg uit wat het probleem is, en wat het verband zou kunnen zijn met voorgaande ziektebeelden. En dan komt het: "En welke code is daarvoor doorgegeven aan het ziekenfonds?" Euh...

zondag 20 mei 2012

Laat je niet naaien

Ik wilde dus gaan naaien. De voorbije maanden heb ik zo'n 346 meter sjaal bij mekaar gebreid - of zo voelt het toch. Van alle kleuren wat. Bloemenbroches om die sjaals dicht te maken heb ik gehaakt, boorden heb ik geknoopt. Elke vroeg me om een muts te breien, maar daar wacht ik nog even mee. Die gaat ze de komende maanden niet nodig hebben, lijkt me. Tijd dus voor een nieuwe uitdaging. Het breien zal ik niet volledig links laten liggen - dat naaimachien meezeulen op de trein is immers niet zo praktisch.



De eerste stap was dus een naaimachine vinden. Tweeps raadden me aan een degelijk machien te kopen. Een Singer, al dan niet tweedehands. Maar zo'n ding kost behoorlijk wat geld. En ook al heeft degelijkheid zijn prijs, ik was niet volledig overtuigd. Ik ken namelijk mezelf; ik word dingen weleens snel beu. Dus trok ik naar de Ikea. Want sinds een paar maanden hebben ook zij een naaimachine in de aanbieding. Het arme ding ziet er veel te Fisher Price uit, maar dat stelt me eigenlijk wel gerust. Zo lijkt naaien kinderspel.


Omdat ik al wist wat ik precies wou gaan maken - een quilt zoals niemand er één heeft, eens wat anders dan de fleece dekentjes van de Ikea - had ik ook stof nodig. Laat ze dat in de Ikea ook hebben. In alle kleuren. Het was me alleen niet duidelijk hoe dat met de prijs zat. Die bedroeg 5 euro per meter, maar alle rollen waren dubbel geplooid. Kocht je dan al meteen 2 meter? Of hoe zat dat? Bleek dat je ze moest wegen ook. En dan een code scannen. De juiste code, welteverstaan. Niet valsspelen. Nicole niet voor Victoria houden. Hun stoffen hebben ze voor het gemak uitspreekbare vrouwennamen gegeven. Veerle zat er echter niet tussen. Misschien maar best.



Voor de geïnteresseerden: één meter afrollen is één meter betalen, ook al is die meter dubbel geplooid en heb je dus eigenlijk twee meter in handen. Also: iemand moet Vlaanderen recht leren knippen. Als ik een worm wil stikken, knip ik die zelf wel.

Omdat ik nu ook stof, mijn Fisher Price naaimachine en garen moet stockeren, werd het hoog tijd om een naai-en-breihoek in te richten. Kwestie van de muzen niet af te schrikken. Dit is het geworden:



Nu niet meteen gaan vragen hoe het met die quilt zit. Die komt er waarschijnlijk pas in de herfst. Want ik ben een vreselijke angsthaas. De komende weken zal het een wonder zijn als ik de handleiding durf aanraken.