Een hondenleven

Het fijnst aan verjaren vind ik het gevoel dat je opnieuw kunt beginnen. Ik ben niet zo'n fan van nieuwjaar, maar verjaren vind ik geweldig. Hallo, schoongewassen gevoel.

Ik kreeg al veel mooie wensen vandaag. Daar wordt een mens blij van. Op mijn beurt wil ik iets terug wensen. Aan ieder van jullie, uiteraard, maar eigenlijk vooral aan de honden. De honden? Hier gaat ze. Ja, hier ga ik.

Ik reed zonet door de zonnige straten van Waterloo, en zag een hondje over de stoep dwalen. Ik ben gestopt en naar hem toegegaan. Heb hem gevraagd of hij verdwaald was. Daar kreeg ik uiteraard geen antwoord op, maar het is sowieso een beetje raar dat een hond alleen over straat loopt. Gelukkig had hij een naamplaatje aan zijn halsband, dus belde ik het nummer. De gsm werd drie keer doorgegeven, tot ik uiteindelijk de eigenaar aan de lijn kreeg. Die meldde me doodleuk dat ik het beestje moest opdragen om naar huis te lopen. Dank u en tot ziens. Ik probeerde meermaals: "Maison!" De hond keek me vragend aan en bleef naast zijn boompje zitten. Ik had geen adres gekregen, dus ik kon hem niet tonen waar maison precies was. Met pijn in het hart heb ik hem naast de boom laten zitten.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De vorige keer heb ik een hond een kilometer gedragen, omdat hij niet wilde volgen. Uiteindelijk vond ik iemand die de hond kende en wist dat de eigenaars er niet naar omkeken. De hond kende zijn weg, blijkbaar. Ik hem hem dan maar laten lopen. Arm ding.

Ik wens alle honden dus een goed baasje toe. Soms wil ik Jaro ook achter het behang plakken, maar ik zou hem niet kunnen missen. Als je dat wel kunt, zorg er dan tenminste voor dat dat beestje niet moet afzien. Want dat heeft hij echt niet verdiend.