Over dokters enzo

Jullie hebben al begrepen dat ik vaker dan gemiddeld in een dokterskabinet zit. Ik mag mezelf zo onderhand expert noemen. En ik heb een paar dingen opgemerkt die me toch even van het hart moeten.

Bijvoorbeeld. Wat is dat met praatgrage zorgverleners. Echt. Als ik drie watten en een zuigslang in mijn mond heb, kan ik niet vertellen over mijn job. "Iets in de communicatie? Nochtans niet zo communicatief he, juffrouw?" Zo grappig. Als ik met mijn hoofd door een gat in een tafel lig, met over dat gat een handdoek gespannen, kan ik ook niet vertellen hoe ik het precies klaargespeeld heb om mijn nek te blokkeren. Lukt niet. Tenzij ik hem nog meer om zeep help in een poging mijn hoofd uit dat gat te hijsen. Die dingen lijken ze niet te snappen. Grote tekortkoming van hun kant.

Ook: ik heb er geen behoefte aan om te weten hoe groot de naald is die ze zo meteen in mijn arm/been/knie/tandvlees gaan steken. En als het angstzweet op mijn voorhoofd staat, onthou ik echt niet welke huppeldepup klier, spier of bot het probleem is. Vertel me dat als het voorbij is, wanneer ik weet dat ik nog leef. Trekken zij zich niks van aan. Eens zij hun handen beginnen wassen, mag jij het aftrappen. Het ergst van al is als de ene dokter je begint uit te horen over de andere. "Dus wélke ingreep heeft dokter X toen gedaan? En hoe hoog was je hemoglobicituenzurenwaarde op dat moment?"

Ik heb mijn les geleerd. Bij elk doktersbezoek lees ik het verslag van de vorige keer na. Als ze dat niet gemaakt hebben, bel ik naar mijn mama. Die werkt in het ziekenhuis en onthoudt zo'n dingen. Mij gaan ze niet meer liggen hebben. Ik weet dat patella een ander woord is voor knieschijf, dat kraakbeen in het Frans cartilage is en welke injecties ik wanneer gekregen heb. Trots als een gieter ga ik naar binnen. Ik ga zitten en leg uit wat het probleem is, en wat het verband zou kunnen zijn met voorgaande ziektebeelden. En dan komt het: "En welke code is daarvoor doorgegeven aan het ziekenfonds?" Euh...