zondag 3 oktober 2010

Appelflauwte


De wereld ziet er grappig uit vanaf de grond. Alles lijkt belachelijk hoog. Een archiefkast lijkt een wolkenkrabber, een stoel een boom. Hangbuiken en –borsten nemen nog onflatterender proporties aan, neuzen lijken meters lang. Tegelijk is het uitzicht sereen. Elk stofje op de vloer heeft zijn verhaal, elke beweging krijgt een andere dimensie. Ik zou het liefst mijn gezicht tegen de tegels drukken en voor altijd zo blijven liggen. Helaas gaat dat niet als je in het kantoor van je baas ligt.

Van op mijn plekje, tussen een gifgroene fatboy en het bureau, zie ik drie paar schoenen. Die van mijn baas (Le Coq Sportif), die van zijn secretaresse (Prada) en die van de grootste roddeltante van het bedrijf (pijlsnelle met lage hakken). Ze staan in een half cirkeltje om me heen, alsof ze nog aan het beslissen zijn of ze me zouden rechttrekken of gewoon zouden laten liggen. De Prada’s en ballerina’s lijken voor de laatste optie te willen gaan. Ballerina wilt het nieuws – hoogstwaarschijnlijk getiteld ‘Veerle per ongeluk zwanger’ of ‘Veerle aan de drank’ – zo snel mogelijk kunnen rondbazuinen, Prada is erbij geroepen maar heeft geen zin in gedoe.

Uiteindelijk neemt mijn baas – o gêne – me onder mijn oksels vast en kwakt hij me in de gifgroene fatboy met de woorden “rust maar een beetje”. Prada trippelt tevreden weg en ballerina huppelt achter haar aan. Daar lig ik dan. In het kantoor van mijn baas. Van de baas van mijn baas om precies te zijn. In een gifgroene fatboy waar ik onder geen beding elegant uit recht geraak, ook als mijn hoofd niet vol mist zou zitten. Erg elegant ben ik sowieso niet. Een olifant op naaldhakken is er niets bij. Ik doe dus maar gewoon mijn ogen dicht.

Wanneer ik ze terug open doe, staan de baas van mijn baas en zijn secretaresse opnieuw naast me. Ook vanuit deze positie zien ze er niet bepaald knap uit. Helaas ik heb zonder twijfel geen recht van spreken. Wanneer ik neerlig zie ik eruit als een in elkaar gezakte pudding. Terwijl ik de ernst van de situatie probeer in te schatten – hoeveel kinnen zien ze vanuit hun positie precies? – spreekt mijn hogergeplaatste het gevreesde zinnetje uit: “We gaan je eens rechtzetten he.” Waarna ze met twee naar mij gaan staan kijken. Hoewel ik nog geen half uur geleden van mijn stokken ben gedraaid wegens een bloeddrukval, voel ik het bloed nu in sneltempo naar mijn hoofd stijgen. Tijdens mijn slaap ben ik helemaal weggezakt in de ligzak. Ben ik de fatboy geworden, zeg maar. Ik heb dan ook geen idee hoe ik in godsnaam terug op mijn benen moet geraken. Alsof ik op het punt sta een atletisch record te breken blijven ze doodstil staan terwijl ik vruchteloze pogingen onderneem om mijn gewicht op mijn voeten te krijgen. Na zo’n veertien mislukkingen en een beetje pipi in mijn broek van de inspanning grabbelt Le Coq Sportif me zonder waarschuwing vast en tilt me in één beweging uit het gedrocht. Waarna ik van pure gêne opnieuw door mijn benen zak.

De wereld ziet er grappig uit vanaf de grond. Alles lijkt belachelijk hoog. Tegelijk is het uitzicht sereen. Van op mijn plekje zie ik wel acht paar schoenen. Die van de baas van mijn baas, zijn secretaresse, de grootste roddeltante van het bedrijf, drie van mijn directe collega’s, die er intussen van overtuigd zijn dat ik zwanger ben, mijn baas en de kuisvrouw. Ze staan in een cirkel om me heen, alsof ze nog aan het beslissen zijn of ze me zouden rechttrekken of gewoon zouden laten liggen. Dus doe ik nog even mijn ogen dicht om te genieten van de rust van de tegels.

11 opmerkingen:

evelien zei

Ouch. Ik had absoluut niet in je plaats willen zijn.

Hopelijk is alles in orde nu?

Anoniem zei

Dag Veerle,
Prachtig geschreven, onmiskenbaar staaltje magisch realisme van Veerle Goossens. Proficiat voor het idee met de schoenmerken!
Nieuwe presentatie van “Now is mine!” lokte bij mij spontaan de uitroep uit: Knappe griet, knappe foto.
Laat alsjeblief niet meer zolang op je wachten.
Kus. Zonnige groeten,
Nadja
<3

Suzanne zei

Wat een geweldig verhaal! Dit is naar mijn mening één van je leukste blogs! Mooi geschreven en super grappig. Op het begin heb je niet door wat de situatie is. En leuk dat je die alinea dan weer herhaalt op het eind, terwijl je dan wel weet waar het over gaat. Complimenten!!

Suusje Q.

Juliëtte zei

Grappig stukje! Voel je je wel beter nu?

Liefs!

Anoniem zei

DESPERATELY SEARCHING VEERLE
Met je verhaal “Appelflauwte” behaalde je in mijn Blog de Prijs “Beste Blog van de Week”, in ex aequo met een andere vriendin. Kom kijken en laat alsjeblief een berichtje achter.
Kus. Heel veel liefs,
Nadja
<3

Els zei

Pijnlijk :s
Ik vind het wel prachtig geschreven, echt prachtig prachtig prachtig. Geweldig.

Dikke kus ♥

Just me zei

Wow Veerle!

Best wel beetje heavy zeg. Hoe gaat het nu met je? Ik lees 't iets later, dus hoop dat 't ondertussen weer beter gaat. Serieus, dit meen ik vanuit m'n allstars-beklede tenen, je moet echt een boek gaan schrijven. je stijl is een beetje sophie kinsella, heeeeeerlijk! (:
xxxxxxxx

Just me zei

p.s die foto boven je blog, ben jij dat? "t is echt een supermooie foto! (:

Berten zei

De Fatboys! Ah die lagen toch zo lekker... Doe eens de groeten aan jouw collega's ginder!

Veerle zei

Die liggen inderdaad goed :) Ik doe ze de groeten!

Anoniem zei

Love it! (niet het flauwvallen maar de schrijfstijl!)