dinsdag 3 november 2009

Het aanzoek

De timing had, zo geef ik moedwillig toe, beter gekund. Ik had bijvoorbeeld een moment kunnen kiezen waarop we alleen waren. Op die manier had ik er in één klap voor kunnen zorgen dat ik vooral de aandacht niet vestigde op het feit dat ik na mijn zenuwplasje niet had gemerkt dat mijn rok in mijn onderbroek was blijven haken en ik bijgevolg met mijn billen bloot over straat liep. Om er nog van te zwijgen dat Grote Gert (liefdes van je leven neem je zoals ze zijn, met bijnaam en al) door toedoen van mijn zenuwplasje niet was kunnen gaan en met zevenmijlslaarsstappen door de straten banjerde, op zoek naar een plaatsje om zijn last alsnog te kunnen lozen. Klopt allemaal. Toch vind ik dat deze details er na welgeteld twee jaar, drie maanden en twintig dagen wachten weinig toe doen. Ik moest van straat raken, de kerk in, huisje tuintje hondje kindje, voor het te laat was.

Mijn openbaring kwam op mijn zestiende. De waarzegster had gezegd je zal sterven op je tweeënvijftigste, net als je moeder. Over die laatste heeft ze gelijk gekregen, dus ik moet haar wel geloven. In die zin kwam mijn openbaring pas op de dag dat mijn moeder tweeënvijftig werd. Toen is immers gebleken dat onkruid wel degelijk vergaat. Dat alles gaf me nog welgeteld vierentwintig jaar, één maand en drie dagen om al het bovenstaande te verwezenlijken. En ondertussen bleef de klok maar tikken. Het was dus nu of nooit. En aangezien wachten overduidelijk niets opleverde, had ik besloten het heft zelf in handen te nemen.

Die eerste stap zetten was, ondanks het feit dat ik vrij romantisch ingesteld ben, niet zo moeilijk. Goed, ik zou zelf op de knieën moeten gaan in plaats van Grote Gert op een wit paard aan te zien komen galloperen om me vervolgens om mijn hand te vragen. Maar een mens moet er iets voor overhebben om zijn nagedachtenis veilig te stellen. De eerste stap was, met de waarzegster in mijn achterhoofd, een fluitje van een cent. De praktische uitvoering was echter een ander verhaal. Vele nachtelijke uren heb ik me liggen afvragen hoe ik het zou aanpakken. Een klus zelf klaren in plaats van het aan een man over te laten is sowieso een goed idee. Daar kon het niet aan liggen. Wat wel problematisch kon zijn, was de mogelijkheid dat hij me zou afwijzen. En aangezien ik op het moment suprême met mijn billen bloot over een drukke avenue liep, ben ik mezelf dankbaar dat ik daar toch even bij heb stilgestaan.

Wordt vervolgd...

... en om het eens helemaal anders aan te pakken, mogen jullie suggesties doen voor een einde! Mail away!

14 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieftallige Veerle♥,
Over “Het aanzoek” wil ik pas morgen of overmorgen echt reageren. In ieder geval, wees gerust gesteld, ik beleef er literair gesproken mijn pret aan. 't Is knap geschreven.
Ik moet weten WAAR die straat is waar je doorgaat (zoals in de Operette “My Fair Lady”: In der Strasse, mein Schatz, wo Du lebst!”, ik ben helaas niet vertrouwd met de Vlaamse versie hiervan);)
Vannacht wil ik het daarbij houden, je ten zeerste te bedanken voor je snelle hulp aan Nikki. Ik heb medelijden met dat meisje, maar ik KAN NIETS voor haar doen, ik kan aan haar niet uit.
Dus deed ik een beroep op jou.
Wat niet wegneemt: ik zou je nog meer dankbaar zijn moest je af en toe ook in mijn Blog reageren. Ik breng vaak genoeg iets van Vlaamse literatuur (dat ik zelfs in verband met jou breng!) en Poëzie. Keuze ten over!
Kus. Heel veel liefs,
Je vriendin
Nadja
<3<3<3

Suzanne zei

Is dit fictie? Het lijkt echt! Heel mooi geschreven, Veerle, en dank je wel voor je reactie op mijn blog!

Liefs Suusje

Yvette zei

Fictie? Lijkt inderdaad echt! Goed geschreven. Dankje voor je reactie op mijn blog!

x,

Anoniem zei

Lieftallige vriendin Veerle♥,
Mijn literaire kritiek zal vandaag lapidair zijn “Dag Mevrouw Bordewijk!”
Je beheerst het magisch realisme gewoon meesterlijk.
En nu hoop ik op een bezoekje van de literaire Meesteres in MIJN Blog.
Kus. Heel veel liefs,
Nadja
<3<3<3

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Anoniem zei

Lieftallige vriendin Veerle♥,
Bedankt voor je bezoek in mijn Blog. Je bent veel te bescheiden, maar ik begrijp je (ik meen ik het) Ik vind geen passende aanvulling voor je verhaal, zoals jij het graag zou hebben,misschien een andere vriendin wel,ik wens het je. Ik heb jouw literair talent niet… :) Ik bewonder je, en dat is het.
Kus. Heel veel liefs,
Nadja
<3<3<3

uneventriΔngle zei

jee jij schrijft mooi!

Blunettes zei

Bedankt voor je reactie! :)

Ik wil even zeggen dat je echt super kan schrijven! Leest in een adem weg ;)

Fashion Nicotine zei

Leuk =D

Caithlin zei

Wat een genot om die schrijfsels van jou te lezen zeg. Ik ben ook benieuwd... fictie of geen fictie?

Bon Vivant zei

Wauw, Veerle ga je een aanzoek doen?
Wat superleuk! Laat je weten wanneer Grote Gert ja heeft gezegd? ;)
Hihi dat stukje ook:
"Liefdes van je leven neem je zoals ze zijn, met bijnaam en al"

Echt heel leuk geschreven!
Maar genoeg van het complimenteuze gedoe van mij, jij wilt natuurlijk antwoord op je vraag!
Je kunt 's avonds naar het strand aan en dan daar mooie kaarsjes/fakkels neerzetten, gezellig eten met een wijntje erbij en het dan vragen! Maar aangezien het weer nu niet echt aanzoek-proof is is het handiger om een andere plek te kiezen haha.

Succes&héél veel plezier als je het gaat vragen!
Liefs,

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Nikki zei

Hi Veerle,

Ik begrijp dat een vergelijking met Bordewijk een mooi compliment is, maar ik heb hem recent bestudeerd in de lessen Nederlands. Jou schrijven gaat vele dieper dan de Nieuwe Zakelijkeheid van Bordewijk. Meer emotie en aangenamer om te lezen.

Ik kijk alvast uit naar een vervolg!
xx

Anoniem zei

Dag Veerle♥
Het boek “Onrust in de Onderbuik”, dat ik vandaag in mijn Blog presenteer zou best een inspiratiebron voor je korte verhalen kunnen zijn, mits stijlaanpassing natuurlijk.
Ik ben heel opgetogen over je nieuwste commentaar bij FactoryGirl Lisa♥!
Kusje. Heel veel liefs,
Je vriendin
Nadja
<3<3<3