De afwijzing

Ze droeg een onopvallende blouse, haar blonde haar zat in een braaf knotje en ze keek alsof ze me moest vertellen dat ik aan kanker leed. Gelukkig was dat niet zo. Dat zou pas een echte domper geweest zijn.

Haar slechte nieuws behelsde echter iets helemaal anders: mijn wiskundeknobbel was ‘niet helemaal’ ontwikkeld zoals ze hadden verwacht. Ik wist mijn opgeluchte schaterlach nog net te bedwingen. Die zou niet bij haar slecht-nieuws-gezicht gepast hebben. De situatie werd echter hoe langer hoe absurder, en ik kon een glimlach niet langer onderdrukken toen ik haar op haar gemak moest stellen. Het was heus niet erg. Ik weet al sinds ik zes was dat ik een absolute nul ben wat getallen en cijfers betreft, haar schuld was het dus zeker niet. De vrouw van het PMS op school - die ik in die tijd nog angstaanjagender vond de menstruele variant - wist ik na al haar jaren ervaring nog te verbazen met de kloof die zich bevond tussen mijn taal- en rekenvaardigheid. En ook nu, welgeteld negen jaar later, doet dat verschil nog steeds wenkbrauwen ten hemel rijzen. Wat ik als een compliment aan het adres van mijn taalvaardigheid beschouw. En aan mijn karakter. Want ondanks alles ben ik - wonder boven wonder - best goed in statistisch onderzoek.

Dus heus, beste werkgevers in spe. Het feit dat mijn wiskundige prestaties geen al te hoge toppen scheren, kwetst me intussen al elf jaar niet meer. Ik heb dan ook geen ambities in die richting. Voel u dus vrij me te wijzen op het feit dat ik voor dergelijke taken niet geschikt ben. Maar denk twee keer na vooraleer u mijn taalvaardigheid in vraag stelt.