Metro

Het meisje stapte op en keek om zich heen met de taxerende blik van iemand die een zitplaats zoekt. Al gauw zag ze dat die er niet in zat. Dus vatte ze plaats naast een ietwat verward uitziende dertiger met een rond brilletje op zijn neus en een leren tas in zijn hand. In zijn andere hand hield hij wat papieren, waar zijn ogen een weg door zochten. Zijn benen stonden gespreid en zijn knieën waren licht gebogen, zodat hij de bewegingen die de metro maakte kon opvangen zonder zijn evenwicht te verliezen. Onwillekeurig onderdrukte ze een lach. Met de metro rijden was net een sport. Een uurtje metro per dag, en je bleef fit. Om te voorkomen dat de man zou denken dat ze hem stond uit te lachen, draaide ze haar hoofd de andere kant op. En toen zag ze hem.

Hij had donkerblond haar dat losjes tot net boven zijn oren viel, ogen die licht schenen te geven en brede schouders. En hij grijsde zijn perfecte gebit bloot terwijl hij haar in de ogen keek. Hij stond een drietal meter van haar vandaan, en het was duidelijk dat hij haar buurman best grappig vond. Dat ze eigenlijk niet de bedoeling had gehad de man uit te lachen, vergat ze op slag. Haar glimlach werd iets verlegener en ook zijn grijns werd gewoon vriendelijk. Nu het contact was gelegd, wist ze niet goed wat ze ermee aan moest. Dus draaide ze haar hoofd weer weg.

De metro had enkele stops gemaakt toen ze zich begon af te vragen of haar focus op de rechterkant van de wagon terwijl hij aan de linkerkant stond niet raar zou overkomen. Dus stelde ze zich wat losser op en liet haar hoofd de bewegingen van haar medepassagiers volgen. Ze had geluk. Eén van hen liep langs haar heen, Zijn kant uit. Ze achtervolgde de tiener met haar ogen, tot die Hem kruiste. Hun blikken haakten zich opnieuw in elkaar vast. Ze trok haar mondhoeken op naar een bijna onmerkbare glimlach, die hij enkel met zijn ogen beantwoordde. Maar die ogen… Ze voelde zich zwijmelen. Gelukkig werd de betovering verbroken door zijn GSM. Ze wist niet goed hoe ze zichzelf een houding moest geven onder zijn aandacht. Hij begon te praten en ze keek toe hoe een jonge moeder de buggy met haar zoontje in langs hem heen de wagon in manoeuvreerde. Eens ze binnen was, boog ze zich over haar zoontje heen om zijn jasje los te maken. Hoewel ze naar de handelingen van de jonge vrouw keek, voelde ze zijn blik op haar rusten. Maar ze moest zich focussen. Veel zou een derde onzekere glimlach niet meer bijdragen aan de spanning die in de lucht tussen hen in hing, integendeel. Ze kon hem dus beter niet nog eens aankijken. Haar hoofd opnieuw wegdraaien wilde ze echter niet, omdat het contact daarmee opnieuw volledig verbroken zou worden. Plots lachte hij hard om iets wat de beller zei. Ze keek op. Hij lachte haar breed toe en zij lachte bijna even breed terug, ook al wist ze dat ze niets te maken had met de reden waarom hij lachte. Ze keek naar het bord boven zijn hoofd. Nog drie haltes en ze moest uitstappen. Ze had er nog niet bij stilgestaan dat de metrorit en hun tijd samen elk moment kon eindigen. Ze wist helemaal niet waar hij zou uitstappen. Enkele seconden koesterde ze de hoop dat hij samen met haar uit de metro zou stappen en haar zou aanspreken, maar ze besefte dat de kans dat dat zou gebeuren klein was. Ze overliep de mogelijkheden die ze had, maar verwierp ze één voor één. Haar sjaal voor zijn voeten laten vallen lag er te dik op, tegen hem aanbotsen was te gênant en de gedachte dat ze hem zou aanspreken alleen al kneep haar keel dicht. Ze zou niet eens weten wat ze moest zeggen.

“Mérode” klonk de vrouwenstem door de luidsprekers. Shit! Ze moest eruit en wist nog altijd niet wat ze moest doen. Ze keek opnieuw zijn richting uit, in de hoop dat de paniek niet in haar ogen te lezen stond. Ze zag hem niet, tot ze begreep dat hij met zijn rug naar haar toe stond, zijn gezicht naar de deur gericht. Haar hart maakte opnieuw een sprong. Hij moest er ook uit! Toen ze zich naar de deur bewoog, leken haar benen van elastiek. Ze durfde niet naar de deur te lopen waar hij voor stond, dat zou te hard opvallen. Terwijl de metro vaart minderde, zag ze in haar linker ooghoek hoe hij zijn hoofd naar haar toe draaide en naar haar keek. Ze had amper kracht genoeg om de deuren te openen en was blij dat ze haar sjaal kon vasthouden, zodat ze het trillen van haar handen onder controle kon houden. Eenmaal op het perron wist ze niet goed waar heen. Eigenlijk moest ze zijn kant uit, maar ze durfde niet goed. Er botste iemand tegen haar aan. Ze moest beslissen. Ze draaide een kwartslag naar links en begon zijn kant uit te lopen. Hij liep opvallend traag. Ze versnelde haar pas lichtjes om de achterstand in te halen. Eindelijk liep ze naast hem. Ze paste haar snelheid opnieuw aan zodat ze hem niet voorbij zou razen en voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze zag dat hij net als zij lichtjes het hoofd boog, om het tenslotte naar haar toe te draaien.

“Hallo.” Zijn stem klonk diep en warm. En ietwat onzeker, wat ze ontzettend schattig vond. Ook zij draaide haar hoofd.
“Hallo.” Ze glimlachten naar elkaar. Opnieuw liet hij zijn mooie stem klinken: “Ik ben –“
“Vervoersbewijs alstublieft?” Ze stopten abrupt. Het duurde enkele seconden voor ze doorhad dat ze op de tenen van de controleur stond. Helemaal in de war stapte ze er snel weer af en zocht ze haar portefeuille. Nog steeds met trillende handen hield ze haar abonnement omhoog. De man knikte kort.
“En jij, jongeman?”
“Ik euhm…”
“Ben het vergeten, zeker?” Ze keek Hem met licht open mond aan, niet in staat iets te zeggen. Ook hij zei niets en keek naar de grond.
“Zou u willen meekomen, dan?” De man nam Hem bij de arm en leidde hem naar een muur, waar enkele collega’s stonden te wachten. Terwijl hij wegliep keek Hij met een mengeling van spijt en schaamte in zijn mooie ogen naar haar om. Ze kende niet eens zijn naam.