zaterdag 10 juli 2010

Housewife


Boem. Paukenslag. Recht op mijn hersenpan. Het kwam zo hard aan dat ik er stil van werd. Daar stond ik dan, midden in de Ikea, potloodje van vijf centimeter als een dolk voor me uitgestoken, mond half open bij het besef van het onwezenlijke. Ik was veranderd in een huisvrouw. Jezusmina, was dat schrikken.

Waar is de tijd dat ik me in Karlstad of Arild installeerde om ruziënde koppels gade te slaan? Niets grappiger dan welles-nietes discussies over de grootte van de nieuwe boekenkast of de bekleding van de zetel. Althans, als jij degene bent die met zijn voeten omhoog in een nepleren bank ligt. Het gegniffel dat ik achter mijn rug hoorde opstijgen terwijl ik met volle overtuiging de wereldberoemde monoloog Je kan niet serieus menen dat je die kast bij onze vloerbekleding vindt passen stond te declameren, vond ik helemààl niet grappig.

En toch was het waar: één van mijn twee grootste angsten was werkelijkheid geworden. Nu rest me alleen nog de verwezenlijking van het evenbeeld van mijn moeder. Als een zombie heb ik me verder door de winkel laten meetronen. Ik kan alleen maar hopen dat ik bij de aanblik van mijn nieuwe woonst geen acute aanval van hysterie krijg – ik kan me de meubels die we na de kortsluiting in mijn hersenen hebben uitgekozen onmogelijk herinneren.

Nu ik enigszins bekomen ben en in de zevende fase van het verwerkingsproces aangekomen ben (na bergen chocola kwam dan toch de aanvaarding), ben ik in staat enkele kanttekeningen te maken bij het hele voorval. Eén: ik zie er best nog goed uit voor een huisvrouw. Twee: (hetero) mannen zijn niet in staat om een interieur te kiezen. Hebben ze simpelweg de capaciteiten niet voor. En dat mag wel eens aan hun gebruiksaanwijzing toegevoegd worden. Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen en Waarom mannen liegen en vrouwen schoenen kopen dekken gewoon de lading niet. Zo weten vrouwen niet waar ze aan beginnen. We krijgen al genoeg te verduren, onnodige complexen als De Gillende Ikeavrouw zijn nergens voor nodig.

Zolang de bevoegde instanties niet tot actie willen overgaan - tot mijn grote verbazing werd ik er vriendelijk op gewezen dat BHV nog steeds alle prioriteit geniet - neem ik zelf de touwtjes in handen. Die gebruiksaanwijzing komt er. Desnoods moet ik hem hoogstpersoonlijk aan het oor van elke mannelijke boreling gaan nieten. Niet enkel de potloodjes in de Ikea zullen mij dankbaar zijn.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag Veerle,
Fantastisch, het Bordewijk talent is er weer! Tja, de teleurstelling met Ikea is blijkbaar nog niet van je afgeschreven. Versta ik, een Duitse vriendin ging enige tijd geleden in een Ikea-winkel in Berlijn. Ze had er met moeite een beetje rond gekuierd en was er haar portemonnee kwijt. Ikzelf zet daar geen stap binnen.
En dank voor de gouden zin “Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen en Waarom mannen liegen en vrouwen schoenen kopen dekken gewoon de lading niet”. Je spreekt me uit het hart, deze boeken heb ik naar Kringloop gedragen!
Mag ik er ook even op wijzen dat heel de lange hete zomer in Antwerpen in het teken van Willem Elsschot staat, boordevol literaire activiteiten, zie in mijn Blog.
Kus. Zonnige groeten van je vriendin,
Nadja

Suzanne zei

Hai Veerle,

Bedankt voor je reactie op mn blog.

Wat een herkenbaar stukje heb je geschreven. Ik ben ook als de dood voor burgerlijkheid, en nog banger dat ik zelf zo word.

Maargoed, je ontkomt vroeg of laat niet aan samenwonen en ja, het is dan toch de vrouw die het interieur uit moet kiezen. Geen aanvaarding, maar ontkenning dus! Dit is niet burgerlijk, die is leven!

Liefs Suusje Q.

Carmen zei

Hmm je schrijft wel heel makkelijk. Meestal lees ik geen lange stukken op internet of blogs, maar dit leest zo weg ! Na een paar zinnen bleef ik doorlezen, hahahaha. Leuk stukje !

xxxxxx'