maandag 26 juli 2010

Badminton



Ik had me voorgenomen om te gaan sporten. Een beetje beweging kan nooit kwaad, zeker niet als je dagelijks minstens 200 gram chocolade naar binnen speelt. Het was dus onmogelijk om het voorstel van enkele collega’s om te gaan badmintonnen nog langer onbeantwoord te laten.

Daar stond ik dan, met een zilverkleurige DKNY-sporttas in mijn hand, op van de zenuwen. Ik kan namelijk niet badmintonnen. Ik kan ook niet voetballen, basketballen, volleyballen, hockeyen, baseballen, tennissen of golfen, maar dat deed niet ter zake. Ik was hier om te badmintonnen. Dat ik een wandelend rampgebied ben met ballen van alle groottes en vormen, sticks, rackets en netten moest niet geweten zijn, maar dat ik niet overweg kan met een pluimpje en het voor mij fysiek onmogelijk is om binnen de lijnen van een veld te blijven zou ik niet lang kunnen verstoppen. Helaas hadden de collega’s mijn waarschuwing opgevat als een verplicht bescheidenheidsnummertje en mijn bezwaren al lachend weggewuifd. Ook achter die façade kon ik me dus niet verschuilen.

Eenmaal op het veld giechelde ik de eerste vijf keer dat ik het pluimpje faliekant miste verontschuldigend. Had ik niet op een sportterrein gestaan, men zou denken dat ik zwaar aangeschoten was. Was dat maar zo, dan hoefde ik elke vernederende misser niet te beleven tot in de punten van mijn tenen. Na de vijfde mislukking deed ik er wijselijk het zwijgen toe. Kwestie van de situatie niet nodeloos nog pijnlijker te maken dan ze al was. Gelukkig was het dubbelspel. Kon ik mijn compagnon het meeste werk laten doen.

Na een half uur begon echter ook dat op te vallen. Terwijl de andere drie nat in het zweet hijgend van het net naar de achterlijn liepen, zag ik er waarschijnlijk uit alsof ik aan een fotoshoot over sportscholen meedeed. Ik was zelfs nog niet begínnen zweten. Tijd om in actie te komen, dus. Voor ik het wist, liep ik molenwiekend van links naar rechts over het terrein. Want dat is nog zo iets: elegant sporten is niet aan mij besteed. Mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht heeft daar alles mee te maken. Om een vliegend object te kunnen raken heb ik al mijn concentratie nodig. Aandacht die dus niet meer naar mijn gezichtsspieren kan gaan. Al sportend kan ik dan ook zonder probleem doorgaan voor een geestelijk gehandicapte. De manier waarop het object in kwestie raakt waar het zijn moet doet er evenmin toe. Ik ben allang doodgelukkig als het daar daadwerkelijk geraakt. In het geval van badminton betekent dat dat ik eruit zie als een op hol geslagen stoommachine; waar de meeste mensen vanuit de pols spelen, speel ik vanuit mijn ellebogen, schouders, heupen en knieën en waar de meeste mensen iets zwaarder ademen, hijg, puf en stoom ik.

Op het eind van het sportuurtje kon ik trots zeggen dat ik het pluimpje welgeteld 34 keer geraakt had, waarvan het 17 keer aan de andere kant van het net eindigde. Toch betwijfel ik of mijn persoonlijk record een tweede uitnodiging voor het wekelijkse sportmoment zal leiden. Niet dat het uitmaakt; ik vermijd liever dat de mensen waar ik dag in dag uit mee moet samenwerken denken dat ik geestelijk niet in orde ben.

11 opmerkingen:

Suzanne zei

Haha, heerlijk hoe je met zo veel zelfspot kunt schrijven. Ik heb weer genoten van je verslagje.

Anoniem zei

Dag Veerle,
Badminton? Niet voor mij, ben geen sportief type (Lach).
Kom bij mij eens kijken naar de boekpresentatie van Johan Anthierens "OOGGETUIGE".
Zonnige groeten uit Lembeek aan de Zenne en het kanaal Brussel-Charleroi. TAALGRENS!
Je vriendin,
Nadja

Anoniem zei

Dag Veerle,
Kom eens kijken naar mijn bijdrage over de tentoonstelling "Dicht bij Elsschot". Daar moet je absoluut naar toe gaan!
Zonnige literaire groeten uit Lembeek,
Je vriendin
Nadja

Carmen zei

Hmm ik kan echt niet badmintonnen (is dat een woord?) . Maar weer heel erg leuk geschreven !

xxxxx'

Anoniem zei

DESPERATELY SEARCHING VEERLE,
Was je al, of heb je het al gepland, op de Willem Elsschot Tentoonstelling in het Letterenhuis? Graag een berichtje van je.
Uit Lembeek, je vriendin,
Nadja

(die ook absoluut geen Badminton of een ander balspel spelen kan, maar zoals wijlen Jenny THANGUE zeer goed NON zou kunnen spelen (Schaterlach)

Anoniem zei

Dag Veerle,
Je hebt nog ruim de tijd voor de Expo “Dicht bij Elsschot”, namelijk tot 31 december. Maar hopelijk wacht je niet tot dan.
Om de gegevens te hebben over openingsdagen, uren, inkomprijs enz. klik je gewoon op het pictogram rechts in mijn Blog. Laat me zeker iets weten als je er was en breng ook een verslagje erover in “Now is Mine”. Ik ben al benieuwd!
Kus. Zonnige groeten,
Nadja
<3

Anoniem zei

DESPERATLY SEARCHING VEERLE
Mijn literaire schat, je geeft hopelijk “Now is mine” niet op!? Verwaarloos je literaire blogbeet niet! Heb je het zo druk, een nieuwe minnaar in je leven, of word je Carrièrevrouw ? ’t Kan en mag allemaal, maar ik wil je ook graag verder lezen en af en toe (ik bedoel: zo dikwijls je kan, zo vaak mogelijk) een groet van je vinden in “Politiek en Cultuur”. En sorry de Elsschot Expo is maar tot 31 Oktober. 't Is nog niet te laat...Zo weet je het (Lach).
Heel veel liefs,
Je vriendin en bewonderaarster
Nadja

Just me zei

3 hoera'tjes voor badminton! :)
ik doee 't echt al 11 jaar, haha. Iets meer dan camping badminton zegmaar.

Just me zei

haha, ja dat is ie zeker. maar vond 't inderdaad ook wel mooi liedje. Yes, ik kan aardig balletje slaan ja. Ik ga je volgens meisje, leuke blogs heb je!

Liefs!

Suzanne zei

Ik wacht met smart op een nieuwe post van je!

Xxx Suusje Q.

Aldebaran zei

Dag Veerle,
Ik begrijp je volledig. Die 2 uur LO op school was al een marteling en je zou denken dat als je werkt, je ervan af bent maar niets is minder waar. Bij mij op't werk zijn het voetbalfanaten (eowel mannen als vrouwen)(gelukkig het type dat het enkel op tv en in een stadion volgt). Maar er zijn ook loopadepten. En ieder jaar schrijft het bedrijf zich in voor de 10 miles van Antwerpen waar je weliswaar niet verplicht bent om mee te lopen maar... en ieder jaar eindig ik laatst.