zondag 6 juni 2010

Mensen kijken

De leukste bezigheid op het openbaar vervoer is mensen kijken. Kan ik uren mee bezig zijn. Handig als je dagelijks enkele uren op treinen moet wachten.

Eén dag was ik terug uit het buitenland, of mijn trein werd afgeschaft. De gezichten die mensen bij die aankondiging trekken hou je niet voor mogelijk. Zelf rol ik zo hard met mijn ogen dat ze hoogstwaarschijnlijk ooit eens aan de binnenkant van mijn hoofd zullen blijven steken. Daarna pauzeer ik mijn gefoeter even om de reacties rondom mij te bekijken. Van wilde gebaren in de richting van het aankondigingbord en/of luidspreker tot “Ik ga te laat zijn voor het eten want die godverdomse kut…” en zo verder. En dan gaan ze zitten mokken op een bankje. Toegegeven, ik zit als eerste op dat bankje, GSM en scheldwoorden in de aanslag, dus ik heb eigenlijk geen recht van spreken. Toch is het hele schouwspel zo grappig dat ik eigenlijk een bedankbrief naar de Belgische Spoorlijnen zou moeten schrijven. Maar omdat ze daar de verkeerde conclusies uit zouden kunnen trekken, doe ik dat maar niet.

Wanneer het desbetreffende vervoermiddel op tijd is, is levens verzinnen een leuke. Leeftijden raden heb ik lang geleden opgegeven. Ergens tussen “Wilt u zitten mevrouw? Zo oud ben ik niet hoor, dank je. Oh. [verbaasde blik] Ik ben amper zesenveertig! Oooh. [ontdane blik]” en “Mag ik misschien zitten, juffrouw? Zo oud bent u toch niet? Ik ben al vierenzeventig! Ooh. [exit scene]” Met levens verzinnen kan het bijna niet misgaan. Gênant wordt het wel als je de persoon ik kwestie zo interessant hebt gemaakt – rijke advocaat, single, perfect gebit, zacht van inborst, beest in bed – dat je jezelf moet bedwingen om niet met hem of haar te gaan praten. Smoor worden op je eigen verzinsels, daar kan je geloof ik voor opgesloten worden. Die richting wil je niet uit met je leven. Heb ik die advocaat horen denken.

Soms vraag ik me af wat mensen verzinnen als ze mij zien op de trein. Twintig, single, studente handelingenieur, beest in bed (verkeerd)? Zevenentwintig, gescheiden, secretaresse, schichtige muis (verkeerd)? Begin de twintig, slaapdronken maar niet te moe om in haar vuistje te lachen om de dingen om zich heen, deinst er niet voor terug in het openbaar eens duchtig te vloeken maar daarnaast goed van inborst, verder geen commentaar (bingo)?

4 opmerkingen:

Els zei

Ik ben ook gans verslaafd aan mensen kijken, en dankzij de omleiding komt er elk half uur een bus voorbijrijden met mensen die ik kan bekijken. Hoewel ik liever zelf op de bus zit, maar dat kost me te veel. Nog veel treinplezier :)

Xx

Anoniem zei

Dag Veerle,
Dit knap geschreven relaas is iets voor Sam van “Treingezichten” en voor mij. Je hebt ons lang laten wachten, maar dit is prachtig. Ik heb de indruk dat Lente Debruyne in een heel andere stijl schrijft. Mijn Enissa sprak, volgens mij terecht over Flair style, in alle geval niet Bordewijk zoals hier in Now is Mine. Wat zeg je er zelf ervan?
Openbaar vervoer: Tram Trein Bus (TTB Dag!), Moltrein, ’t doet er niet doe, overal is het mijn passie om mensen te bekijken. En wie weet, “potentieel” te zoeken ;) Zoals je merkt heb ik deze uitdrukking heb ik uit je roman goed onthouden!
Bedankt en tot volgende keer,
Kus. Je vriendin Nadja,
Dyke extraordinaire et critique littéraire.

Veerle zei

Bedankt, Els! Ik kan niet op je blog om de een of andere reden, maar via deze weg: jij ook nog veel busplezier!

En bedankt Nadja! Lezen is zo persoonlijk, volgens sommigen is Lente teveel Veerle. Maar ik ben blij dat jij dat anders ziet! Zoals je merkt ontbreekt het me wat aan tijd, maar hopelijk lukt het om alles opnieuw bij te houden!

Groetjes!

Silke - Het is klein en het blogt.blogspot.com zei

Leuke blog heb je, en leuk stukje! Ik schrijf zelf ook geregeld over het openbaar vervoer op mijn blog, dus dat is wel grappig! Al die mensen en hun verschillende bestemmingen fascineren me zo haha. Liefs!