vrijdag 18 december 2009

De stadsbus

Het speelde zich af op een mooie herfstdag. Zo’n dag met blauwe lucht, fluitende vogels, heerlijk ruikende bladeren en lachende mensen overal waar je kijkt. Nietsvermoedend stapte ik op een stadsbus, die optrok en wegreed nog voor ik een stoel onder mijn kont had kunnen schuiven. Omdat ik goedgezind was, nam ik genoegen met de gedachte dat ik nog geen tachtig jaar oogde en de chauffeur er zodoende vast van uitging dat ik best opgewassen was tegen wat schokken en stoten. Tel daarbij op dat een schokkerig ritje van een kwartier in een bus of tram net zo goed is voor je buik- en bekkenbodemspieren als zo’n honderd sit-ups, en je begrijpt waarom ik me met elke schok beter, afgetrainder en sexier voelde. De rode kop als gevolg van al het samentrekken en ontspannen down there negeerde ik voor het gemak even.

Na een kwartiertje voelden de spieren in mijn onderbuik echter aan als staalkabels die elk moment konden doorknappen, dus besloot ik om het fitnessmoment van de dag voor gezien te houden en toch maar te gaan zitten. Helaas waren luttele seconden voor mijn beslissing enkele vrouwen opgestapt wiens leeftijd wel degelijk rond de tachtig jaar schommelde. Zij kregen dus voorrang. Nadat ze volgens het principe van the survival of the fittest plaats hadden genomen (de kreupelste van het gezelschap helemaal vooraan, twee wandelstokken iets verderop en de olijkste dame lipstickglimlachend naast een grijze man die zo’n tien jaar jonger was dan zij) bleef er niet veel keus meer over.

Het werd een afvalrace tussen een Chinees die zo voor worstelkampioen kon gaan, een oude dame die al even veel lippenstift aanhad als haar leeftijdsgenote maar niet glimlachte en bovendien een klein vies hondje op haar schoot had en een meisje met pinnen over en door haar hele lichaam. Omdat het onbeleefd is om te staren en overduidelijk de voors en tegens van iemands gezelschap te staan afwegen, hakte ik zonder verder na te denken de knoop door en koos ik voor de Chinees. Een beslissing waar ik na amper een halve minuut spijt van had. Niet alleen bleef er amper plaats over voor slechts één van mijn twee billen, bij stonk bovendien geweldig naar zweet. Opnieuw opstaan behoorde echter niet tot de mogelijkheden aangezien ik van een bruusk remmanoeuvre gebruik had moeten maken om mijn ene bil tussen hem en de armleuning te persen en ik me onmogelijk op eigen kracht omhoog kon hijsen. Dus bleef ik noodgedwongen waar ik was, ook toen hij lichtjes op en neer deinend pompompomgeluiden begon te maken.

Zo’n drie haltes later voelde mijn rechterbil aan alsof hij helemaal pimpelpaars zag, terwijl mijn linkerbil ergens in het ijle zweefde. Te oordelen aan mijn gezichtsveld hing ik in een hoek van 45 graden in mijn stoel en moest het voor de andere passagiers lijken alsof ik Ling – zo had ik hem gedoopt – een lapdance probeerde te geven. Gruwelend van het idee alleen al probeerde ik me opnieuw uit de stoel te wringen. Maar omdat ik Ling – jongste van 5, verwend tot en met maar nooit serieus genomen – niet wilde kwetsen, staakte ik al snel mijn poging. De bloedtoevoer naar mijn rechterbil werd blijkbaar afgesneden, dus ik zou de pijnlijke druk al gauw niet meer voelen. Zo (mijn rechterbeen met afsterven bedreigd, mijn linkerbil intussen tegen een zachte massa aangevleid en mijn hoofd halverwege het gangpad) hield ik het tien minuten vol. De onoplettende puber die knal tegen mijn hoofd liep probeerde ik te negeren.

Toen kwam het moment waarop ik moest uitstappen. Helaas was ik net als mijn rechterbeen even ingedommeld en kreeg ik pas vijftig meter voor mijn eindhalte in de gaten dat ik eruit moest. Met mijn rechterarm deed ik een grabbel naar de paal voor me zodat ik me uit het zitje kon hijsen, terwijl ik met mijn andere hand mijn sjaal rond mijn nek probeerde te zwaaien. Daarbij vergat ik dat mijn boordevolle handtas aan diezelfde arm hing, waardoor ik Ling een rake rechtse verkocht. Van de schrik wipte deze even omhoog, zodat er ruimte vrij kwam tussen mijn kont en zijn been. Jammergenoeg betekende dat gezien het feit dat mijn rechterarm nog steeds verwoed aan de paal hing te trekken een dubbele opwaartse kracht en werd ik uit mijn stoel gekatapulteerd. Het mag een wonder heten dat mijn scherpe geest nog net voor ik tegen de grond smakte de mogelijkheid zag om op het belletje te drukken. Met een rode kop kroop ik op handen en voeten de bus uit, Lings ogen in mijn rug gebrand.

Moraal van het verhaal: steek je kont niet zonder nadenken tussen andermans zaken.

7 opmerkingen:

Nadia zei

Bedankt!

Haha, leuk geschreven! Het OV is altijd leuk om over te schrijven, gebeurd altijd wel wat.

Anoniem zei

Lieftallige Veerle♥
Knap geschreven, maar met een andere stijl dan gewoonlijk. Hoe doe je zowat?
Ik zou over de stadsbus ook heel veel te vertellen hebben...:)
We plannen wel een winterreportage over Lembeek te maken, maar dat wordt dan wel eerst tegen het einde van de winter online ;) Voor mezelf haat ik sneeuw en ijzel, ik loop er chagrijnig en met hoofdpijn bij. Om mij te troosten doet mijn ♥♥Enissa♥♥ haar verpleegster outfit aan ;)
Kus. Heel veel liefs,
Nadja
<3<3<3

Caithlin zei

God god, wat een avontuur is het toch altijd he, reizen met het openbaar vervoer. Maar bekijk het maar zo: nu heb je alsnog die gewilde work-out gehad tijdens je busreis :D

Suzanne zei

Helemaal mee-eens! En natuurlijk weer prachtig geschreven!

X Suusje Q.

Anoniem zei

Paar vraagjes:
Waar haal je je inspiratie vandaan?
Waarom ben je begonnen met bloggen?
Hoe omschrijf je je stijl?
Liever internet of tijdschrift?
Wie is jou grote voorbeeld?
Hoe zorg je dat andere mensen jou blog lezen?
Wil je later iets in de mode doen, zoja welke opleiding of richting?

Cioa!

Unknown zei

Hey,

ik had eventjes doorgeklikt van bij tim, en stootte op dit toch wel extreem hilarisch tekstje :D En na al mijn gegniffel kan ik wel zeggen: je hebt een enorm toffe schrijfstijl :)
Doe je er professioneel gezien eigenlijk ook iets mee? (de laatste 2 à 3 jaar ben ik niet echt meer zo op de hoogte van het reilen en zeilen van Tim en omgeving :))

Groetjes,

Els VL

marian3015 zei

Hoe wil ik Lord Bubuza bedanken voor zijn hulp? Heer Bubuza is een God op aarde in menselijke vorm. Mijn vriend liet me achter voor een ander meisje en sinds hij wegging ben ik hart gebroken en leefde een pijnlijk en bedroefd leven, ik deed alles wat ik kon om hem terug te krijgen, maar hij weigerde en vertelde me om verder te gaan omdat hij onze relatie moe was en ook hij heeft iemand anders gevonden, ik probeerde zonder hem verder te gaan maar vanwege de liefde die ik voor hem heb, kon ik het niet. Dus op een dag kwam mijn vriend naar mijn huis en vertelde me hoe Lord Bubuza haar hielp haar verloofde terug te krijgen, dus neem onmiddellijk contact op met Lord Bubuza via e-mail en hij vertelde me dat hij me zal helpen en dat mijn vriend me binnen 12 tot 16 uur zal smeken. Ik deed alles wat hij me vertelde en tot mijn grote verbazing kwam een ​​paar uur later mijn vriend naar me toe, viel op zijn knieën huilend en smeekte me om mijn vergiffenis, wat ik deed. Heb je een probleem met je geliefde of heb je hulp nodig ??? haast u nu en neem contact op met Lord Bubuza via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com