Smetvrees

Ik heb al jaren last van smetvrees. Niks aan de hand. Toch niet zolang ik niet stilsta bij wat er allemaal op die hand zit. Volgens Wikipedia is smetvrees dan ook niet zomaar een fobie, maar een obsessieve-compulsieve stoornis. Om de zaken er niet erger op te maken, zoek ik niet op wat dat precies betekent. Ik ben zo al obsessief genoeg.

Overal waar ik ga, sleur ik anti-bacteriële gel mee. Eén probleem: wat doe je met de bacteriën die je bij het openen van het flesje op de buitenkant achterlaat? De cirkel is nooit rond. Gelukkig kan ik me meestal behoorlijk goed inhouden. Daarmee bedoel ik dat ik na het handen wassen op het toilet de deur open met het papieren handdoekje nog om mijn hand. Dat vind ik een goede compromis. Meestal kan ik dat handdoekje ongemerkt weggooien en is er letterlijk niks aan de hand.

Alleen gaat dat in het gebouw van de nieuwe job niet. Daar hebben ze van die ecologisch verantwoorde, meterslange stoffen handdoeken die ronddraaien in een toestel aan de muur. Onderschat me niet, ik zou een meter of twee uit dat toestel trekken als ik daarmee de deur kon openen zonder de klink te moeten aanraken. Alleen moet ik welgeteld vier deuren openen eer ik terug aan mijn bureau ben. En elf meter uit dat ding trekken, is niet bepaald onopvallend. Daar stond ik dan op de eerste werkdag. Het heeft me drie minuten gekost om te beslissen welke vinger ik het minst gebruik (de linkerpink) en nog eens drie om daarmee alle deuren te openen. Blijkt dat een pink ook de minst gespierde vinger is en je hem gemakkelijk overbelast. Vandaag was rechterpink dus aan de beurt. Ik moet echter een definitieve oplossing bedenken, voor ik niet meer kan typen. Want om de zaak er nog precairder op te maken, heeft mijn blaas de grootte van een vingerdop en moet ik tien keer per dag naar de wc.

Er zit niks anders op: ik moet uit de kast komen. Alleen zo kan ik vragen om een zeeppompje in onze keuken. Daar kan ik aan zonder deuren te moeten trotseren. Nu alleen nog uitvogelen hoe ik die kastdeur open krijg.

Boire comme un trou

Vrees niet, we gaan verder in het Nederlands. Ik wilde jullie bovenstaande uitdrukking echter niet besparen, aangezien die zo mooi past bij de Champagnestreek. Want ook al ga je er niet heen met de bedoeling je te bezatten, je kunt niet ontkennen dat hier heel wat alcohol aanwezig is. En bubbels. Veel bubbels.

Als je een volledige vakantie in de Champagnestreek plant, heb je tijd voor de Champagneroute. Deze route van om en bij de 500 kilometer loopt door de departementen Marne en Aube. Vanuit Troyes reden we vorige lente een stukje door de wijngaarden. Je komt nu en dan voorbij een champagneboer, en met wat geluk is die thuis. Een aanrader voor wie tot rust wil komen.

De grote champagnehuizen vind je echter in Epernay: Moët et Chandon, Mercier, Perrier-Jouët, Vranken/Demoiselle en de Castellane, dat ik bezocht. Vanaf de toren, die oorspronkelijk bedoeld was als watertoren, heb je een mooi uitzicht op de omliggende wijngaarden en het stadje. In de kelders liggen zo'n 8 miljoen flessen opgeslagen. Zoals ik al zei: veel bubbels. Die bubbels mag je na afloop proeven tijdens een degustatie. Tien euro voor een bezoek aan het museum en de toren, een rondleiding van een half uur een een glas champagne dat honderd meter verder acht euro kost, dat is een mooie deal.

Om de twee jaar viert het dorpje Ay het eerste weekend van juli koning Henry IV. Die kreeg in de 17e eeuw de raad van zijn dokter om wijn uit de Champagnestreek te drinken in plaats van die uit Bourgogne, omdat die eerste lichter was. Pas later werd die wijn champagne. Op zich een niet zo feestelijke gebeurtenis, maar toch zetten alle kleine champagnehuizen hun deuren open voor het publiek. De reden laat zich raden. Henri IV kan eigenlijk hun rug op, bevestigde een buurtbewoonster me. De champagne verkocht lange tijd minder goed, en daar moest iets aan gedaan worden. Een drankfestijn was de gedroomde oplossing. Maar ik moet het hen nageven: ze kleden het mooi in. Als je reserveert, kun je in elk champagnehuis terecht voor een Franse maaltijd vergezeld van, u raadt het, champagne. Franse chansons, vuurwerk, een stoet waarin de Steltenlopers van Merchtem en andere zusterstadjes de show stelen - je moet enkel gaan zitten en genieten.

Reims (uitspreken als rainser maar zonder de -er, of pronounced friends without f, zoals de Engelsen zeggen) is de hoofdstad van de Champagnestreek. De kathedraal is daar mooier dan die in Parijs, beweren de inwoners. Omdat de Notre Dame de Reims vorig jaar 800 jaar bestond, maakten knappe koppen een lichtspektakel dat deze zomer wegens groot succes hernomen wordt. Elke avond, behalve op maandag, kun je om 23u gaan bekijken hoe het gebouw er 800 jaar geleden uitzag, toen het volledig beschilderd was. Opnieuw een halfuur lang genieten, als je geen bange hond aan de leiband hebt die kost wat kost weg wil lopen. Het symbool van de stad, l'Ange au sourire, bevindt zich net als in Dijon op de muren van de kathedraal. Ze gaf me alvast een thumbs up voor mijn eerste vakantie alleen.

On dirait un renard

Pour tous ceux que j’ai rencontrés à Dijon et qui m’ont demandé d’écrire en français: ça y est. Pardon my French si je fais des fautes. Pour les autres qui se demandent pourquoi j’écris en français: voilà un cours gratuit.

Pour pratiquer un peu mon français, j’ai décidé d’aller en France pendant une semaine en faisant du Couch Surfing. C’est la manière la plus facile de rencontrer des gens et donc de parler la langue. Petit problème: je devais emmener mon chien, comme mes parents partaient aussi en vacances. Et apparemment, il y a pas mal d’animaux abandonnés à Dijon. Du coup, je ne pouvais pas laisser Jaro dormir dans la voiture pendant la nuit, comme on pourrait casser ma vitre pour le ‘sauver’. Fallait donc le laisser dormir à l’intérieur, dans sa cage. Mais comme Jaro est trop aimable, ça ne posait pas de problème.

En parlant d’aimable: je ne comprends pas pourquoi ce chien ne sait toujours pas prononcer Shiba Inu lui-même. C’est qu’il n’est pas trop malin, parce que j’ai dit ces mots à peu près 150 fois les trois derniers jours. Fois deux, comme tout le monde me demande de répéter. Shiwa Jo? Jamais entendu, jamais vu. Mais on dirait vraiment un renard. Si on ne me le demande pas directement, on pense que j’ai attrapé un renard. Et comme mon deuxième host Edouard disait: "Comment veulent-ils que tu attrapes un renard ? C’est impossible… avec ta jambe." (wouah, quelle blague)

Pour parler d’autre chose que du chien, j’ai bien aimé Dijon et, bien sur, sa chouette. J’ai fait mon vœu de manière correcte, en venant du côté du dragon et avec ma main gauche sur la chouette, le dos vers le dragon. Si mon prince charmant n’arrive pas un de ces jours, c’est qu’il est mort.

Du 2 au 7 juillet, le festival Dièse a lieu à Dijon. La pluie a un peu perturbé les activités, mais j’ai vu quelques concerts sympas et quelques projections, disons, un peu bizarres. J’ai découvert le groupe Hyphen Hyphen, un nom à retenir. 

Je passerai les jours suivants à Châlons-en-Champagne, où je vais assister aux fêtes Henri IV, déguster un repas dans une maison de champagne et découvrir les caves de Castellane à Epernay. Je visiterai Reims lundi et mardi prochains. Des suggestions sur cette dernière ville sont toujours bienvenues. 

PS : aujourd’hui est le 4^ème jour sans chocolat. Je suis un peu en manque parfois, mais ça va.

Alleen op reis... of toch niet helemaal

Wat doe je als je vakantie hebt en niet thuis wil zitten? Je gaat op reis. Ik ben nog nooit alleen op reis gegaan. Altijd was er iemand bij, een vriendin, een lief, familie of een hoop onbekenden. Nu ben ik alleen. Ik durfde niet. Ik had me al neergelegd bij een vakantie onder mijn fleecedeken. Tot ik besefte dat ik me niet mocht laten kennen. Dus begon ik te plannen.

Ik wilde niet te ver rijden, want ik rij niet graag, en al helemaal niet alleen. Het werd dus Frankrijk. Kon ik in één ruk mijn Frans wat oefenen. Niet ver in Frankrijk, dat kom je uit bij de champagnestreek. Dijon en van daar terug naar Waterloo, via Reims.

Omdat ik niet graag alleen rij en ik ook behoorlijk eco-minded ben, postte ik mijn heenreis op drie carpoolwebsites: blablacar.com, samenrijden.nl en toogethr.com. Het zou nog ecologischer zijn moest ik meerijden met één van de aangeboden ritten, maar aangezien Jaro meereist en hij in de auto moet slapen, is dat geen optie.

Helemaal alleen op reis gaan, zie ik niet zitten. Daarom heb ik via CouchSurfing hosts gezocht in Dijon en Châlons-en-Champagne. Ik heb intussen 3 hosts gevonden en mag alvast mee naar een festival, een champagnediner en een lichtspel ter ere van Henri IV. Eén avond moet ik nog opvullen. Misschien dat ik die nacht op hotel doorbreng. Kwestie van toch te kunnen zeggen dat ik een beetje alleen gereisd heb.

Het zou ideaal zijn als CouchSurfing zou samenwerken met een carpoolwebsite. Want surfen is leuk, maar surfen en poolen is nog beter. Denk maar aan de niet verwarmde en gekuiste hotelkamers en de kilo's CO2 die je uitspaart. 113 kilo in het geval van mijn nog niet gevonden carpooler. (aanvragen blijven welkom) Ik stelde CouchSurfing via Twitter voor om samen te werken met BlaBlaCar, omdat dat een Engelstalige website is en beter uitgebouwd dan toogethr.com, maar behalve dat ze mij zijn gaan volgen, heb ik geen reactie gekregen. Hopelijk komt die samenwerking er nog. 

Wie het graag toch wat onafhankelijker en avontuurlijker aanpakt, kan zich inschrijven op Camp in my garden. Een gelijkaardig initiatief als Couch Surfing, maar dan om je tent in andermans tuin te zetten. 

blablacar.com

samenrijden.nl

toogethr.com

Waterloo 1815

Wanneer ik zeg waar ik woon, reageren de meeste mensen op dezelfde manier: "Van de leeuw!" Waarna ze me vragen waarom ik in godsnaam in Waterloo woon.

Dat die leeuw met Napoleon te maken heeft, weten de meesten ook. In 1815 werd hij hier verslagen. Die overwinning vierde Waterloo vandaag. Voor meer uitleg over de geschiedenis, verwijs ik je graag naar Wikipedia. Eén misverstand wil ik toch graag uit de wereld helpen: het monument werd geschonken door Willem I, koning van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, ter ere van zijn zoon, de Prins van Oranje. We hebben het niet zelf gemaakt. Prins Oranje raakte hier gewond en stond nadien bekend als de Held van Waterloo. Of zijn vriend Wellington daar zo blij mee was, ben ik vergeten vragen.

De waarheid over Shiba Inus

Dit is Jaro. Jaro is een Shiba Inu. Wanneer we over straat lopen, word ik elke vijfenhalve minuut aangesproken. (record op #picnicthestreet: om de anderhalve minuut) Of hij een vos is. Of hij nog groter wordt. Of hij braaf is. Dat hij écht wel op een vos lijkt, mag ik er eens aankomen, en nog zacht ook, precies een knuffel, ik wil er ook zo één.

Dat denk je. Je ziet een geweldig mooie (het mag gezegd), schuchtere en toch dartele hond. Tuurlijk wil je die ook wel. En hij kan pootje geven. Als hij iets ziet dat hij wilt, tenminste. Als jij niks vasthoudt dat hem interesseert, mag je op je hoofd gaan staan.

Want dit is de waarheid achter de Shiba Inu: hij is koppig, onafhankelijk en zou zijn jagersinstinct nog van een klif volgen eerder dan naar jouw geroep te luisteren. En hij is zo dominant als de pest. Eigenlijk vat deze hilarische blogpost het allemaal perfect samen: Shibas springen weg als je in de buurt komt, zouden een put graven in een bloempot en hebben voortdurend nieuwe prikkels nodig. Ze zijn onafhankelijk en stressgevoelig. Zo heeft Jaro al meermaals de trein, de straat en de tapijten van gastheren en -vrouwen ondergekotst.

Een Shiba opvoeden is dus een ondankbare taak. Hij lijkt je alleen nodig te hebben om mee te gaan wandelen, maar heeft op dat moment lak aan het feit dat jij aan het andere eind van de leiband hangt. Het liefst van al zou hij je omver trekken. Wat met mijn wankele knie niet eens zo heel moeilijk is. Ik probeer de dingen op zijn Cesar Millans aan te pakken, maar meestal zonder succes. Te weinig baard, denk ik. 

En toch zou ik Jaro niet kunnen missen. Hij is precies wat ik nodig heb; hij daagt me uit en brengt me in contact met mensen die ik anders gewoon voorbij zou lopen. Ik ben niet zo goed in contact leggen, maar Jaro maakt dat heel gemakkelijk voor me. Ook laat hij me niet toe om te zwelgen in knuffeligheid. Een hond met een aanhankelijk karakter zou ik doodknijpen. Jaro geeft me die kans amper, en dat is een goede zaak. En wanneer hij te koppig is en ik hem kotsbeu ben, neem ik hem gewoon mee naar buiten. Want elke keer dat iemand zegt dat hij zooo'n mooie hond is, wipt mijn moederhart haast uit haar kas van trots.

Het avontuur in Disnepland

Allereerst, om een stortvloed aan commentaar te vermijden: dat is geen schrijffout. Ik dacht vroeger dat er Disnep stond. Om heel eerlijk te zijn: ik dacht dat er Gisnep stond. Met die rare gekrulde letters, ook. Dertien jaar lang heb ik gedacht dat ik een heel raar iemand was. Zo lang is het geleden dat ik voor het eerst met mijn ouders en broers naar Disneyland trok. Dat was het moment waarop ik toegaf dat ik het logo lichtjes anders interpreteerde dan de gemiddelde bezoeker. Ze hebben mij met zijn vieren vierkant uitgelachen. Gerrit stelde me gerust. Hij dacht vroeger ook dat er Disnep stond. En met ons 216 anderen. Dat van die omgekeerde G in het begin, daar sta ik nog steeds alleen in. Maar de conclusie luidt: ik ben niet raar, ik ben slim en kritisch. Andere kindjes staan er niet bij stil en lopen gillend Mickey achterna. Ik denk dan weer teveel na. Maar dat is een andere discussie.

Nu we het toch over Mickey hebben. Mijn liefde voor hem en zijn vriendjes is wat dubbel. Ik zou niet zo kort door de bocht gaan als een niet verder bij naam genoemde persoon die de hele dag "Mickey is een klootzak." liep te brommen, maar een paar kanttekeningen zijn toch op zijn plaats. Bijvoorbeeld: alles wat je moet betalen, hebben ze gepimpt met Mickey's kop en daarmee drie keer zo duur gemaakt. Paraplu's, boxershorts, portefeuilles, diademen met oren, hoeden met oren, snoep, stickers, sokken, kortom, alles. Sta je aan te schuiven voor een flesje water, dan hangt aan dat kraam popcorn in een houder... met oren. Zeg maar eens twaalf uur lang nee tegen een zeurende kleine.
Ten tweede: wat ze je ook wijsmaken, neem gerust liters water en zakken eten mee. Wij hadden alles mooi in de auto gelaten, maar in het park hebben we menig familie boterhammen, chips, koeken en water zien bovenhalen. Als een half litertje water 3 euro kost en het rond de 30 graden is, weet je waar je voor staat als je je eigen voorraad thuis laat. De kleinere eetgelegenheden sluiten trouwens al om 19u, voor de parade begint. Dat zeggen ze er helaas nergens bij, dus je kijkt lelijk op je neus en verliest behoorlijk wat tijd wanneer je na dat uur nog op zoek gaat naar eten. Maar aan al die dingen kan Mickey natuurlijk niet doen. Die danst tijdens de parade de ziel uit zijn lijf en houdt zich vast niet bezig met de dagelijkse beslommeringen.
En last but not least: ik ben best kwaad op Walt voor het belachelijke, romantische ideaal waar hij me mee heeft opgezadeld. En met mij ongetwijfeld vele andere meisjes. Geen vent die aan de disneyprinsen kan tippen. Misschien klasseer ik dat ideaalbeeld best verticaal en vat ik het het zo op: toen ik de Kleine Zeemeermin en haar prins tijdens de stoet toeriep dat ze mekaar moesten kussen, riep een anonieme mannelijke medetoeschouwer: "Ja! Tetten bloot!" Up yours, Walt.

Voor wie eraan twijfelt: we hadden wel degelijk een heel leuke dag. De warmte speelde ons wat parten, dus we hebben het wat trager aan gedaan en niet alle attracties kunnen doen, maar het was zeker de moeite.

Nog enkele tips: ga op tijd je fast pass halen bij de attracties die je zeker wilt doen. Het staat namelijk nergens vermeld, maar het aantal fast passes voor een dag is beperkt. Je kunt met je ingangsticket passes aanvragen bij bepaalde attracties, en dan mag je later terugkomen en het grootste deel van de wachtrij overslaan. Dat 'later' kan variëren van een uurtje later tot een halve dag later. En wanneer de ene pass nog loopt, kun je geen tweede aanvragen bij een andere attractie. Je vermogen tot logisch denken en plannen wordt dus uitgedaagd.
Ben je gewond, dan kun je enkel bij de first aid aan Central Plaza terecht. Daar krijg je een ijszak in ruil voor zowat al je persoonlijke gegevens. Dat weet ik voor één keer niet omdat ik lomp ben geweest, maar omdat een dag slenteren en aanschuiven net iets teveel was voor mijn knie. Tot slot: dit jaar bestaat Disneyland Parijs 20 jaar, en om dat te vieren, krijgt iedereen voor zijn verjaardag een gratis ticket. Je kunt een ticket aanvragen en krijgt het per mail opgestuurd. De enige voorwaarde is dat je binnen de 6 dagen na je verjaardag naar Gisnepland gaat. Kleine moeite voor een cadeau van zo'n 74 euro. Dank u, Mickey.

Een hondenleven

Het fijnst aan verjaren vind ik het gevoel dat je opnieuw kunt beginnen. Ik ben niet zo'n fan van nieuwjaar, maar verjaren vind ik geweldig. Hallo, schoongewassen gevoel.

Ik kreeg al veel mooie wensen vandaag. Daar wordt een mens blij van. Op mijn beurt wil ik iets terug wensen. Aan ieder van jullie, uiteraard, maar eigenlijk vooral aan de honden. De honden? Hier gaat ze. Ja, hier ga ik.

Ik reed zonet door de zonnige straten van Waterloo, en zag een hondje over de stoep dwalen. Ik ben gestopt en naar hem toegegaan. Heb hem gevraagd of hij verdwaald was. Daar kreeg ik uiteraard geen antwoord op, maar het is sowieso een beetje raar dat een hond alleen over straat loopt. Gelukkig had hij een naamplaatje aan zijn halsband, dus belde ik het nummer. De gsm werd drie keer doorgegeven, tot ik uiteindelijk de eigenaar aan de lijn kreeg. Die meldde me doodleuk dat ik het beestje moest opdragen om naar huis te lopen. Dank u en tot ziens. Ik probeerde meermaals: "Maison!" De hond keek me vragend aan en bleef naast zijn boompje zitten. Ik had geen adres gekregen, dus ik kon hem niet tonen waar maison precies was. Met pijn in het hart heb ik hem naast de boom laten zitten.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De vorige keer heb ik een hond een kilometer gedragen, omdat hij niet wilde volgen. Uiteindelijk vond ik iemand die de hond kende en wist dat de eigenaars er niet naar omkeken. De hond kende zijn weg, blijkbaar. Ik hem hem dan maar laten lopen. Arm ding.

Ik wens alle honden dus een goed baasje toe. Soms wil ik Jaro ook achter het behang plakken, maar ik zou hem niet kunnen missen. Als je dat wel kunt, zorg er dan tenminste voor dat dat beestje niet moet afzien. Want dat heeft hij echt niet verdiend.

Over dokters enzo

Jullie hebben al begrepen dat ik vaker dan gemiddeld in een dokterskabinet zit. Ik mag mezelf zo onderhand expert noemen. En ik heb een paar dingen opgemerkt die me toch even van het hart moeten.

Bijvoorbeeld. Wat is dat met praatgrage zorgverleners. Echt. Als ik drie watten en een zuigslang in mijn mond heb, kan ik niet vertellen over mijn job. "Iets in de communicatie? Nochtans niet zo communicatief he, juffrouw?" Zo grappig. Als ik met mijn hoofd door een gat in een tafel lig, met over dat gat een handdoek gespannen, kan ik ook niet vertellen hoe ik het precies klaargespeeld heb om mijn nek te blokkeren. Lukt niet. Tenzij ik hem nog meer om zeep help in een poging mijn hoofd uit dat gat te hijsen. Die dingen lijken ze niet te snappen. Grote tekortkoming van hun kant.

Ook: ik heb er geen behoefte aan om te weten hoe groot de naald is die ze zo meteen in mijn arm/been/knie/tandvlees gaan steken. En als het angstzweet op mijn voorhoofd staat, onthou ik echt niet welke huppeldepup klier, spier of bot het probleem is. Vertel me dat als het voorbij is, wanneer ik weet dat ik nog leef. Trekken zij zich niks van aan. Eens zij hun handen beginnen wassen, mag jij het aftrappen. Het ergst van al is als de ene dokter je begint uit te horen over de andere. "Dus wélke ingreep heeft dokter X toen gedaan? En hoe hoog was je hemoglobicituenzurenwaarde op dat moment?"

Ik heb mijn les geleerd. Bij elk doktersbezoek lees ik het verslag van de vorige keer na. Als ze dat niet gemaakt hebben, bel ik naar mijn mama. Die werkt in het ziekenhuis en onthoudt zo'n dingen. Mij gaan ze niet meer liggen hebben. Ik weet dat patella een ander woord is voor knieschijf, dat kraakbeen in het Frans cartilage is en welke injecties ik wanneer gekregen heb. Trots als een gieter ga ik naar binnen. Ik ga zitten en leg uit wat het probleem is, en wat het verband zou kunnen zijn met voorgaande ziektebeelden. En dan komt het: "En welke code is daarvoor doorgegeven aan het ziekenfonds?" Euh...

Laat je niet naaien

Ik wilde dus gaan naaien. De voorbije maanden heb ik zo'n 346 meter sjaal bij mekaar gebreid - of zo voelt het toch. Van alle kleuren wat. Bloemenbroches om die sjaals dicht te maken heb ik gehaakt, boorden heb ik geknoopt. Elke vroeg me om een muts te breien, maar daar wacht ik nog even mee. Die gaat ze de komende maanden niet nodig hebben, lijkt me. Tijd dus voor een nieuwe uitdaging. Het breien zal ik niet volledig links laten liggen - dat naaimachien meezeulen op de trein is immers niet zo praktisch.

De eerste stap was dus een naaimachine vinden. Tweeps raadden me aan een degelijk machien te kopen. Een Singer, al dan niet tweedehands. Maar zo'n ding kost behoorlijk wat geld. En ook al heeft degelijkheid zijn prijs, ik was niet volledig overtuigd. Ik ken namelijk mezelf; ik word dingen weleens snel beu. Dus trok ik naar de Ikea. Want sinds een paar maanden hebben ook zij een naaimachine in de aanbieding. Het arme ding ziet er veel te Fisher Price uit, maar dat stelt me eigenlijk wel gerust. Zo lijkt naaien kinderspel.

Omdat ik al wist wat ik precies wou gaan maken - een quilt zoals niemand er één heeft, eens wat anders dan de fleece dekentjes van de Ikea - had ik ook stof nodig. Laat ze dat in de Ikea ook hebben. In alle kleuren. Het was me alleen niet duidelijk hoe dat met de prijs zat. Die bedroeg 5 euro per meter, maar alle rollen waren dubbel geplooid. Kocht je dan al meteen 2 meter? Of hoe zat dat? Bleek dat je ze moest wegen ook. En dan een code scannen. De juiste code, welteverstaan. Niet valsspelen. Nicole niet voor Victoria houden. Hun stoffen hebben ze voor het gemak uitspreekbare vrouwennamen gegeven. Veerle zat er echter niet tussen. Misschien maar best.

Voor de geïnteresseerden: één meter afrollen is één meter betalen, ook al is die meter dubbel geplooid en heb je dus eigenlijk twee meter in handen. Also: iemand moet Vlaanderen recht leren knippen. Als ik een worm wil stikken, knip ik die zelf wel.

Omdat ik nu ook stof, mijn Fisher Price naaimachine en garen moet stockeren, werd het hoog tijd om een naai-en-breihoek in te richten. Kwestie van de muzen niet af te schrikken. Dit is het geworden:

Nu niet meteen gaan vragen hoe het met die quilt zit. Die komt er waarschijnlijk pas in de herfst. Want ik ben een vreselijke angsthaas. De komende weken zal het een wonder zijn als ik de handleiding durf aanraken.

De man met de buil 17

De stilte voor de storm is angstaanjagend stil. Je kunt een vlieg horen zoemen. Iedereen blijft als versteend staan. Naar goede gewoonte is het Linda die de stilte verbreekt. Wanneer ze begint te gillen, gaan simultaan alle vrouwenkelen open. Dat effect lijkt ze wel vaker te hebben. Als ze handig gebruik zou maken van de gezaaide verwarring, zou dat geen probleem zijn. Ze laat zich echter nog meer opjutten, zodat er geen land met haar te bezeilen valt. Niet dat ze met die stelten zou kunnen zeilen. Laat staan lopen. Ik moet haar dan ook achter me aan sleuren, in de richting van de auto.

De man met de buil 16

Voor de voeten van moeder sportschoen ligt iets te blinken. Een revolver. Linda's revolver. Linda zelf komt met haar broek half over haar kont het hokje uit getrippeld. Dat komt ervan als je broek te strak is: dan floept er van alles uit. Na de revolver, die blijkbaar een ongelukkige uitschuiver maakte en zo buiten het hokje belandde, floept ook een fluoroze string bijna de vrije wereld in wanneer ze zich voorzichtig bukt op de revolver op te rapen.

Nog voor ze volledig rechtstaat, begint ze mijn richting uit te lopen, haar blik op de grond gericht. De schok waarmee ik haar onderdanige, kruiperige lichaamstaal herken, hypnotiseert me bijna. Het lijkt wel of ik naar mezelf kijk. Op exact die manier heb ik me drieëndertig jaar lang door het leven bewogen. In mijn geval trok niet een roze string de aandacht, maar een roze buil. Dat is bijna hetzelfde. Alleen is die buil op zijn minst honderd keer minder sexy.

Omdat ik geen tijd heb voor zelfmedelijden, raap ik mezelf bij mekaar en loop samen met Linda zo onopvallend mogelijk naar de auto. Als Benny nog steeds even gehaast is, geraken we hier zonder probleem weg. Dat is echter buiten moeder gerekend. Met een witte, plastic vuilbak als een schild voor zich uit stormt ze naar buiten.
"Ils ont un pistolet!"
Ik wist dat we in Wallonië waren, maar ben even in de war. Ik kan het Linda dan ook niet kwalijk nemen dat ze verbaasd naar haar handen kijkt. Pas wanneer de vrouw er, wild met de vuilbak zwaaiend, "Ils vont nous tuer!" aan toevoegt, begrijp ik hoe laat het is.

De man met de buil 15

Onder luid gezucht rijdt Benny de eerstvolgende picknickplaats op. Hij parkeert zich tussen een grijze Honda waarvan alle deuren open staan en een donkere monovolume. De eigenaars zitten te eten aan een betonnen tafel. Hun kleurige koelboxen en luid gelach staan in schril contrast met de ijzige stemming in onze wagen. Alsof Benny mijn gedachten gehoord heeft, snauwt hij Linda toe of ze nou nog gaat zeiken of niet.

Wat verderop biedt een gammel barakje beschutting aan zij die hun plas echt niet kunnen ophouden tot aan het volgende tankstation. Linda snelt er met een opgetrokken neus naartoe. Ik volg al slenterend. Even mijn nek strekken. Omdat Benny elke stap met argusogen volgt, volg ik Linda niet naar binnen. Voor de show draai ik mijn hoofd wat van links naar rechts. Zo kan Benny zien waarom ik ben uitgestapt. Want het is best raar dat ik Linda sta op te wachten aan de ingang van de wc, moet ook ik toegeven.

In het hokje naast dat waar Linda's maffe schoenen voor de pot staan, zie ik twee roze sportschoentjes maatje 32 rondjes draaien. Voor de deur vraagt de moeder of ze moet helpen. Aan het gewiebel van haar hakken te zien, kan Linda ook best wat hulp gebruiken. Ik onderdruk een lach en probeer me vooral niet voor te stellen hoe ze de aansluitende broek over haar volumineuze kont probeert te trekken. Net wanneer ik me half wil omdraaien zodat niemand ziet dat ik sta te grijnzen, trekt een gil mijn aandacht.