Nadat Bubbles drie bellen heeft geblazen en haar revolver achter haar broeksriem heeft gestoken, zet ze haar handen in haar zij.
“Jij bent grappig.”
Ik knipper een keer traag met mijn ogen en kijk dan over mijn schouder. Ze barst in lachen uit.
“Dat bedoel ik nou! Funny mannetje!”
Ze heeft een Hollandse tongval. Een tong waar, zo merk ik nu, een blinkende piercing doorheen zit.
“Hoe kom je aan die rare buil op je kop?”
In normale omstandigheden is het voor mij onmogelijk om het verhaal te vertellen zonder een krop in de keel te krijgen. Gelukkig zijn dit geen normale omstandigheden. Ik heb namelijk nog steeds een vrouw met een revolver voor me. Ik moet dit slim spelen. Niet de emotionele toer opgaan. Indruk maken.
“Opgelopen bij een arrestatie na een overval. Je moet trouwens uitkijken met die revolver in je broeksriem. Zo’n ding kan afgaan voor je er erg in hebt. Hebben jullie trouwens het stille alarm gecontroleerd? Je wilt niet hebben dat de politie hier zo meteen voor de deur staat.”
Een tijd lang, uren lijkt het wel, staan we met open mond tegenover elkaar. Ik kan niet geloven wat ik net gezegd heb en heb geen flauw benul waar het vandaan kwam. Zij kan duidelijk niet geloven dat ze niet aan het stille alarm hebben gedacht. Ze doorbreekt de stilte voor de storm dan ook brullend en vervaarlijk in het rond zwaaiend met haar glimmende wapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten