Alleen op reis... of toch niet helemaal

Wat doe je als je vakantie hebt en niet thuis wil zitten? Je gaat op reis. Ik ben nog nooit alleen op reis gegaan. Altijd was er iemand bij, een vriendin, een lief, familie of een hoop onbekenden. Nu ben ik alleen. Ik durfde niet. Ik had me al neergelegd bij een vakantie onder mijn fleecedeken. Tot ik besefte dat ik me niet mocht laten kennen. Dus begon ik te plannen.

Ik wilde niet te ver rijden, want ik rij niet graag, en al helemaal niet alleen. Het werd dus Frankrijk. Kon ik in één ruk mijn Frans wat oefenen. Niet ver in Frankrijk, dat kom je uit bij de champagnestreek. Dijon en van daar terug naar Waterloo, via Reims.

Omdat ik niet graag alleen rij en ik ook behoorlijk eco-minded ben, postte ik mijn heenreis op drie carpoolwebsites: blablacar.com, samenrijden.nl en toogethr.com. Het zou nog ecologischer zijn moest ik meerijden met één van de aangeboden ritten, maar aangezien Jaro meereist en hij in de auto moet slapen, is dat geen optie.

Helemaal alleen op reis gaan, zie ik niet zitten. Daarom heb ik via CouchSurfing hosts gezocht in Dijon en Châlons-en-Champagne. Ik heb intussen 3 hosts gevonden en mag alvast mee naar een festival, een champagnediner en een lichtspel ter ere van Henri IV. Eén avond moet ik nog opvullen. Misschien dat ik die nacht op hotel doorbreng. Kwestie van toch te kunnen zeggen dat ik een beetje alleen gereisd heb.

Het zou ideaal zijn als CouchSurfing zou samenwerken met een carpoolwebsite. Want surfen is leuk, maar surfen en poolen is nog beter. Denk maar aan de niet verwarmde en gekuiste hotelkamers en de kilo's CO2 die je uitspaart. 113 kilo in het geval van mijn nog niet gevonden carpooler. (aanvragen blijven welkom) Ik stelde CouchSurfing via Twitter voor om samen te werken met BlaBlaCar, omdat dat een Engelstalige website is en beter uitgebouwd dan toogethr.com, maar behalve dat ze mij zijn gaan volgen, heb ik geen reactie gekregen. Hopelijk komt die samenwerking er nog. 

Wie het graag toch wat onafhankelijker en avontuurlijker aanpakt, kan zich inschrijven op Camp in my garden. Een gelijkaardig initiatief als Couch Surfing, maar dan om je tent in andermans tuin te zetten. 

blablacar.com

samenrijden.nl

toogethr.com

Waterloo 1815

Wanneer ik zeg waar ik woon, reageren de meeste mensen op dezelfde manier: "Van de leeuw!" Waarna ze me vragen waarom ik in godsnaam in Waterloo woon.

Dat die leeuw met Napoleon te maken heeft, weten de meesten ook. In 1815 werd hij hier verslagen. Die overwinning vierde Waterloo vandaag. Voor meer uitleg over de geschiedenis, verwijs ik je graag naar Wikipedia. Eén misverstand wil ik toch graag uit de wereld helpen: het monument werd geschonken door Willem I, koning van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, ter ere van zijn zoon, de Prins van Oranje. We hebben het niet zelf gemaakt. Prins Oranje raakte hier gewond en stond nadien bekend als de Held van Waterloo. Of zijn vriend Wellington daar zo blij mee was, ben ik vergeten vragen.

De waarheid over Shiba Inus

Dit is Jaro. Jaro is een Shiba Inu. Wanneer we over straat lopen, word ik elke vijfenhalve minuut aangesproken. (record op #picnicthestreet: om de anderhalve minuut) Of hij een vos is. Of hij nog groter wordt. Of hij braaf is. Dat hij écht wel op een vos lijkt, mag ik er eens aankomen, en nog zacht ook, precies een knuffel, ik wil er ook zo één.

Dat denk je. Je ziet een geweldig mooie (het mag gezegd), schuchtere en toch dartele hond. Tuurlijk wil je die ook wel. En hij kan pootje geven. Als hij iets ziet dat hij wilt, tenminste. Als jij niks vasthoudt dat hem interesseert, mag je op je hoofd gaan staan.

Want dit is de waarheid achter de Shiba Inu: hij is koppig, onafhankelijk en zou zijn jagersinstinct nog van een klif volgen eerder dan naar jouw geroep te luisteren. En hij is zo dominant als de pest. Eigenlijk vat deze hilarische blogpost het allemaal perfect samen: Shibas springen weg als je in de buurt komt, zouden een put graven in een bloempot en hebben voortdurend nieuwe prikkels nodig. Ze zijn onafhankelijk en stressgevoelig. Zo heeft Jaro al meermaals de trein, de straat en de tapijten van gastheren en -vrouwen ondergekotst.

Een Shiba opvoeden is dus een ondankbare taak. Hij lijkt je alleen nodig te hebben om mee te gaan wandelen, maar heeft op dat moment lak aan het feit dat jij aan het andere eind van de leiband hangt. Het liefst van al zou hij je omver trekken. Wat met mijn wankele knie niet eens zo heel moeilijk is. Ik probeer de dingen op zijn Cesar Millans aan te pakken, maar meestal zonder succes. Te weinig baard, denk ik. 

En toch zou ik Jaro niet kunnen missen. Hij is precies wat ik nodig heb; hij daagt me uit en brengt me in contact met mensen die ik anders gewoon voorbij zou lopen. Ik ben niet zo goed in contact leggen, maar Jaro maakt dat heel gemakkelijk voor me. Ook laat hij me niet toe om te zwelgen in knuffeligheid. Een hond met een aanhankelijk karakter zou ik doodknijpen. Jaro geeft me die kans amper, en dat is een goede zaak. En wanneer hij te koppig is en ik hem kotsbeu ben, neem ik hem gewoon mee naar buiten. Want elke keer dat iemand zegt dat hij zooo'n mooie hond is, wipt mijn moederhart haast uit haar kas van trots.