Wij zijn een familie van doe-het-zelvers. Heb ik nooit anders geweten. Kast in mekaar zetten, grasmat leggen, konijnenhok bouwen, plamuren, snoeien, schilderen, planten, doe je toch gewoon zelf? Wat je zelf doet, doe je beter. Gesprekken op familiebijeenkomsten gaan steevast over de nieuwste kast van de Ikea waar een moer in ontbreekt maar die – o wonder – toch perfect recht staat, ruzies over wie het stappenplan voor de bouw-uw-eigen-huppeldepup met het oud papier heeft meegegeven.
Mijn persoonlijke palmares is veeleer beperkt. De eerste en meteen ook laatste stoel die ik in mekaar vees bezorgde mijn oma net geen gebroken heup en mijn eigengemaakte koekjes zien eruit als bergjes kruimel met chocolade erdoor. Lekker, maar niet om aan te zien. Het enige wat ik goed kan, is haar verven. En dan nog. De sessies eindigen steevast met vlekken die niet meer uit het badkamertapijt gaan, ondergespatte spiegels en een rij wachtenden voor de badkamerdeur die tot aan het tuinhuis komt. Waarachter ze uiteindelijk uit pure wanhoop hun broek laten zakken, “Want ze komt er het eerste uur toch niet uit.”
Klopt ook. Anders dan bij het in elkaar vijzen van meubilair en het scheren van heggen, is de timing bij haar verven heel belangrijk. Het product er enkele minuten te lang laten opzitten kan betekenen dat je eindigt met een kop als een seinlicht. Weet ik helaas uit ervaring. Je zal dan ook altijd zien dat net wanneer je je haar moet uitspoelen iemand “Echt heel dringend” naar de wc moet en het tuinhuis al bezet is. Het zal hen zelfgedraaide worst wezen dat ik eruit zie als Pipi Langkous.
Ik ben er nog niet uit of ik een man wil die doe-het-zelft, of net helemaal niet. Alles heeft zijn voordeel – zo ook mijn linkerhanden. Die compenseer ik namelijk ruimschoots met mijn organisatorisch inzicht en vermogen tot commanderen. Of hoe het belangrijker is om je zwakke punten te kennen dan daadwerkelijk alles (denken) te kunnen. Zuig daar maar eens een puntje aan, nonkel Floris!
