Absurde treinconversatie

“Ge moogt dat niet meer eten.”
“Wat niet?”
“Kipkap.”
“Kipkap?”
“Kipkap.”
“Waarom dat niet? Kipkap?”
“Omdat dat veel te vet is, kipkap.”
“En dan?”
“Da’s niet goed voor uw hart, zulle.”
“En dan?”
“Dan gaat ge dood. Zoals Bart van Jeanneke.”
“Van kipkap?”
“Van te vet.”
“Bart van Jeanneke?”
“Bart van Jeanneke.”
“Die was gewoon oud.”
“Van ’33.”
“Awel.”
“Zo oud is dat niet, zulle. Gewoon te vet.”
“Bart van Jeanneke?”
“Neeje, kipkap.”

Huilen

Huilen we om wie gestorven is
of om onszelf?

Om wat voorbij is en nooit meer terugkomt
of om wat nog komen gaat?

Om het gemis
of om de eenzaamheid?

Of slechts omdat we eraan herinnerd worden dat het leven eindig is
en we er een potje van maken?


Voor Tom, die ongetwijfeld het antwoord had geweten. Het ga je goed.